Rursee marathon 2016

Gisteren stond mijn laatste wedstrijd, tevens ook allereerste marathon ooit, van dit lange seizoen op het programma: de Rursee marathon in de Eifel (D). Al de hele week hield ik de weersvoorspellingen nauwlettend in de gaten; het ging continu op en af. Dan weer wel (natte) sneeuw, dan weer niet. Een ding was wel zeker, het zou lekker koud gaan worden. Zondagmorgen ging al om 6:45 uur de wekker want ondanks dat de start pas om 10:30 uur was voorzien, wilde ik er toch ruim op tijd zijn.

Het laatste weerbericht nog even gecheckt en toch besloten om de outfit van TCM aan te trekken, weliswaar met een thermoshirt met lange mouwen eronder maar met korte broek. Voor de zekerheid wel een lange tight ingepakt.

Eenmaal buiten schrok ik behoorlijk van de gure wind en besloot toch ook nog maar een windjack in te pakken en bij aankomst in het plaatsje Einruhr bleek dat geen overbodige luxe. De auto moest ik wat verder van de starttent parkeren en de wandeling ernaartoe had ik het ijskoud. In de tent was het gelukkig aangenaam en ook al lekker druk. Nadat ik mijn startnummer had bemachtigd, besloot ik me toch warmer aan te kleden; lange broek, thermo shirtje met lange mouw en windjack eroverheen. Dan maar geen clubkleuren helaas. De (natte)sneeuw zou gelukkig uitblijven.

Voor de start draaide ik nog even een paar blokjes warm. Om stipt 10:30 uur 'schoot' der Burgermeister mij en nog zo'n 350 medelopers letterlijk het bos in. Want dat was het! Geheel tegen de verwachting in een ordinaire trailmarathon, af en toe afgewisseld met wat stroken glad asfalt. Veelal rotspaden bezaaid met bladval. Vreemd was het dan ook niet dat ik na zowat 5km de eerste deelnemer al strompelend terug naar de start zag lopen. Uitkijken dus!

Van tevoren had ik gepland om op een schema van 3:45 uur te gaan lopen en mocht ik dat halverwege niet blijken volhouden, een overschakeling op een tijd net onder de psychologische grens van 4 uur.

De eerste km's gingen prima. Zonder al teveel moeite en mezelf continu afremmend kon ik een schema van 5:10min/km goed vasthouden, immers met het zware klimwerk in de laatste 15 was dat een must. Na 6km over hobbelige rotspaden, doemde de eerste serieuze klim op. Een steile helling (>20%) van zo'n 500m naar de hogergelegen stuwdam. Met zeer korte passen probeerde ik al lopend de top te bereiken maar omdat het pad steeds smaller werd moest ik halverwege wandelend verder, enigszins gehinderd door voorgangers. Bovenop de stuwdam het eerste stuk asfalt en ook de eerste verzorgingspost. Ik sloeg deze over want had mijn eigen, volledig isotone gelletjes van SiS bij me dus dorst was er nog zeker niet.

Na de stuwdam doken we meteen weer het bos in voor een lange afdaling. De daaropvolgende lange km's waren redelijk vlak (nou ja, continue op en af) en kon ik goed mijn ritme van 5:10min/km vasthouden.

Na zo'n 13km kwam ik weer in de bewoonde wereld (het veld was ook al aardig uit elkaar getrokken dus ik liep ook vaak alleen) en op de splitsing van marathon- en korte 16,5km wedstrijd, welkom geheten door Maya de Bij en een plaatselijke sambaband. Ik moest denken aan de quote van clubgenoot Norbert dat je ook lol moet hebben onderweg en diens soms gekke sprongen, dus besloot dat ook maar eens te doen: een flinke sprong en high-five voor Maya!

Na dit kort intermezzo ging het weer serieus verder met een lange klim van zo'n 800m tegen 4%. Ondertussen zaten ook de eerste Ultralopers tussen het veld maar zij hadden er al 10km meer opzitten. Aan sommige hun loopritme was dat al goed te zien. Langzaam begon ook bij mij wat vermoeidheid op te komen en ook mijn gemiddelde sloop langzaam richting de 5:20min/km. Daarmee zou ik de 3:45 uur niet meer gaan halen, immers het pittig klimwerk moest nog komen. Ook de oneffenheid van de rotsachtige paden begon aardig op m'n heupen te werken. Het korte klimmetje naar de 3e bevoorrading moest ik dan ook voor het eerst wandelen. Ik besloot over te stappen op plan B, finishen net onder de 4 uur.

Hoe verder, hoe zwaarder, hoe vermoeider de benen. Na een lang eenzaam stuk langs de oevers van de Rursee kwam ik weer in bewoond gebied. Een pittige afdaling, meteen gevolgd door een nog pittigere klim. De Keutenberg is er niks bij! Gelukkig wel over asfalt. Was dit de beruchte klim waar iedereen het in zijn verslag over had? Ik hoopte van wel, het was immers nog maar 10km tot de finish. Zwaar vermoeid en al wandelend kwam ik boven en nam weer een gelletje. Ja, ook die gaan op een gegeven moment steeds moeilijker naar binnen. Langzaam daalde ik weer af en ik dacht toen wel even aan mijn IronMan aspiraties volgend jaar: "dan heb ik al 4km gezwommen, 180km gefietst en dan moet dit er nog achteraan? Pfffff". Misschien ook door de kou, maar de moed zakte ff in m'n schoenen. "Kom op!" maande ik mezelf, "Je kunt dit!". En warempel, ik kreeg zowaar weer wat energie in de benen. Ik kon zelfs weer een beetje versnellen.

Nog 5km. Het rekenen was begonnen, want binnen 4 uur finishen zou nog een hele uitdaging worden. Ik mocht niet langzamer dan 6:00min/km gaan lopen. In de verte zag ik de finishplaats al liggen, maar wat schetste mijn verbazing? Het ging rechts nog even absurd steil omhoog. Wordt dit dan mijn Waterloo, dacht ik? Een steil, modderig bospad van 1km tegen, jawel, weer >20%! Zelfs wandelen deed nu pijn.

Eenmaal boven probeerde ik weer snel in mijn looppas te komen maar dat koste moeite. Godzijdank ging het alleen nog maar bergafwaarts naar de finish. En jawel hoor, daar stond ie: de warme finishtent. Ik perste nog even alles eruit en haalde nog een aantal lopers in. Sommige vloekend dat ik hen alsnog voorbij kwam. In mijn linker ooghoek zag ik de klok al op 3:56:45 staan dus ik zette het op een sprinten.

Gelukt! Na 42,2km en liefst 1150 (!) hoogtemeters later werd 3:57:18 mijn eindtijd, goed voor een 84e plaats, 13e in mijn age group. Helaas niet plan A, maar onder deze omstandigheden en onverwacht zwaar parcours kan ik ook dik en dik tevreden zijn met plan B.

Nu is het tijd voor alweer een volgende uitdaging: 4 weken totale rust zonder enige vorm van sport om lichaam eens goed te laten herstellen en op te laden voor mijn hoofddoel in 2017: de IronMan Maastricht op 6 augustus. Of ik dat ga volhouden, die rust, wie zal het zeggen.

Dank aan alle supporters het afgelopen jaar, maar vooral een hele grote merci aan mijn grootste steun en toeverlaat, mijn lieve Romy. Tot volgend seizoen!