IronMan training, week 15, 16 & 17: drukke tijden...
Een 3-daags trainingskamp in de Duitse Eifel, extra open water trainingen - nu de temperatuur van de Maas lekker hard stijgt, kan het eindelijk weer! - en de eerste échte race van het jaar in het Belgische Bilzen (B). Drukke tijden zijn aangebroken!
Jullie hebben me even moeten missen, waarvoor excuus, maar gelukkig heb ik vandaag weer eens wat tijd gevonden om mijn belevenissen van de afgelopen periode op papier te zetten.
Alweer 3 weekjes geleden, om precies te zijn het eerste weekend van mei, stond het jaarlijkse (fiets)trainingsweekend van onze club op het programma. De bestemming was dit jaar 'Zur schönen Aussicht' in het kleine dorpje Harscheid in de Duitse Eifel. Een voormalig restaurant gelegen dat was omgetoverd tot een gastenverblijf, gelegen op een heuvel en dus, de naam doet het al vermoeden, met een mooi uitzicht over de omgeving.
Op vrijdag verzamelden we ons in alle vroegte bij een van onze clubleden thuis om uiteraard per fiets de ca. 130 kilometer lange tocht naar de Eifel aan te vangen. De weergoden zaten ons nog niet mee. Motregen een een behoorlijk koude start van de dag waren de ingrediënten. Het eerste deel van de route was behoorlijk technisch. We reden van Maastricht via Heerlen naar de Duitse grens om vervolgens via de buitenwijken van Aken het Duitse platteland op te zoeken. Vooral rondom Aken waren de wegen slecht en regelmatig moesten we over de stoep of halt houden voor verkeerslichten. Pas na een dikke 50 kilometer konden we lekker doorrijden.
Het tempo lag voor mijn doen met slechts 23km/u erg laag. Oorzaak was het gemêleerde gezelschap waar we mee op pad waren; de een veel beter getraind dan de ander. Maar goed, ons motto is en blijft 'samen uit, samen thuis!' dus paste ik me aan. Halverwege de rit hielden we halt bij een plaatselijke Konditorei voor een lekkere kop koffie met zoetige lekkernij. Ook moest er even wat materiaalpech - nee, gelukkig niet bij mij - worden verholpen. Een clubgenoot brak net voor de tussenstop zijn ketting. Gelukkig troffen we ook op dat moment onze meereizende materiaal- en bagagewagen en was het leed snel geleden.
Na zo'n 6 uur in het zadel en onderweg niet veel noemenswaardig klimwerk - op de pittige klim naar onze verblijfslocatie na dan - bereikten we tegen het einde van de middag Harscheid. We namen intrek in de woning en lieten ons de zelfgemaakte pasta's vergezeld van wat alcoholische versnaperingen lekker smaken.
"...een gastenverblijf, gelegen op een heuvel en dus, de naam doet het al vermoeden, met een mooi uitzicht over de omgeving."
Op zaterdag waren de weersomstandigheden een heel stuk vriendelijker. Ondanks het straffe windje was het lekker zonnig en helemaal niet koud dus ideaal weer voor het zomertenue. Op het programma stonden een 90-tal kilometers met in totaal zo'n 2000 hoogtemeters. Het betere werk dus! Vanuit de woning daalden we eerst weer af naar het nabij gelegen dorp Schuld en van daaruit mochten we meteen aan de bak. Een klim van de 3e categorie, bijna 3 kilometer lang en met een gemiddeld stijgingspercentage van 6,3%. Een heerlijke loper en dus zocht ik meteen mijn gewenste cadans van rond de 80-85 rpm. Ik benader dit soort klimmen altijd als een tijdrit en in een strak tempo kwam ik - en dat zou de rest van de dag nagenoeg overal het geval zijn - als eerste boven.
De rest van de route volgende nog eens 4 van dat soort klimmen en dus kon ik mij lekker uitleven. En tja, ik blijf een triatleet dus eenmaal terug aan de woning bond ik met wat clubgenoten nog even de loopschoenen onder voor een kleine 8 kilometer en 40 minuten over vooral onverharde en glooiende paden in de omgeving.
Na een goede nachtrust was het alweer tijd voor de terugrit. De mooie dag daarvoor bleek een uitzondering want we vertrokken in kou en regen. De route ging dit keer via Monschau, alwaar we ook de lunchpauze hadden gepland, terug naar Maastricht. Eenmaal daar aangekomen kon ik het toch niet laten om even de 150 kilometer rond te maken want uiteindelijk moet ik toch weer richting die 180 van de IronMan.
De dagen die volgenden schroefde ik de trainingsintensiteit wat terug met het oog op de wedstrijd in Bilzen de daaropvolgende zondag. Taperen noemen ze dat maar dat leg ik later nog wel eens uit als ik de laatste drie weken voor de IronMan volledig in die modus mag.
"De dag voor de wedstrijd toog ik nog even maar mijn sponsor in Volkel om het gloednieuwe wetsuit van BTTLNS in ontvangst te mogen nemen."
De wedstrijd in Bilzen was voor mij dit jaar naast de IronMan een van mijn A-wedstrijden. In het aparte concept van deze zogenaamde 111-afstand ligt het zwaartepunt tijdens het fietsonderdeel: 100, nagenoeg vlakke kilometers langs het Albertkanaal en dus op mijn lijf geschreven. In tegenstelling tot vorig jaar waren de condities een stuk beter. Althans de temperatuur was een stuk hoger en het zonnetje scheen maar zoals al de hele week bleef het ook zondags flink doorwaaien en dat maakte nu juist het fietsonderdeel weer wat zwaarder.
De dag voor de wedstrijd toog ik nog even maar mijn sponsor in Volkel om het gloednieuwe wetsuit van BTTLNS in ontvangst te mogen nemen. Een gok, dat zeker, want de wedstrijd zou er mijn eerste open water ervaring mee zijn. Vooraf testen was geen tijd meer voor. En of het nu aan het pak heeft gelegen of niet, het zwemonderdeel (1km) ging écht fantastisch! Niks geen watervrees of ademhalingsproblemen - een week eerder was dat tijdens de eerste open water training van dit seizoen nog wel ernstig het geval - en ik kon met het voorste gedeelte van het veld mee. Ik durfde het zelfs aan om in de centrifuge die massastart heet op de voorste rijen te vertrekken.
"...of het nu aan het pak heeft gelegen of niet, het zwemonderdeel (1km) ging écht fantastisch!"
Na een wat langzame wissel - daar valt met wat slimme aanpassingen best nog wat tijd mee te winnen - begon ik aan mijn favoriete onderdeel. Het goede gevoel van het zwemmen nam ik mee op de fiets en met het vorderen van de kilometers haalde ik steeds weer wat deelnemers in. Echter in de 3e ronde, na zo'n 70km kreeg ik een lichte kramp in mijn rechter bilspier. Ik kon mijn aerohouding nog maar moeilijk vasthouden en dus zakte mijn tempo aardig terug. Of kwam dat door die 'verfrissende' plensbui die onze route zonodig moest kruisen?
Het aansluitende looponderdeel kostte me dan ook behoorlijk wat moeite. Het eerste deel van het parcours liep wat valsplat omhoog en dat vond mijn onderrug - waarschijnlijk dat ik door die kramp de laatste kilometers op de fiets ook veel kracht vanuit de rug heb moeten zetten - niet zo leuk. Ik moest tot twee keer toe halt houden om te rekken en pas na 6 van de 10 kilometer kwam ik erdoorheen. Ik wist in de laatste kilometers nog wat te versnellen en na 4 uur en 9 minuten kwam ik doodop over de finish. Een toch wel zware wedstrijd waarin ik onverwacht diep ben moeten gaan maar waarin ik toch bijna 10 minuten van mijn PR heb weten af te snoepen. Tevreden? Mwah....
Een uitgebreid verslag van de wedstrijd volgt later nog.
"Een toch wel zware wedstrijd waarin ik onverwacht diep ben moeten gaan maar waarin ik toch bijna 10 minuten van mijn PR heb weten af te snoepen. Tevreden? Mwah...."
Zoals hiervoor al even aan gerefereerd was het in de afgelopen weekjes ook eindelijk weer eens mogelijk om in het open water te gaan trainen, voor het eerst op de maandag na ons trainingsweekend in de Eifel. De Maas - ons trainingswater is het grindgat tussen Eijsden en Maastricht - lag die dag nog op slechts 13 graden maar omdat het nog maar een weekje tot de wedstrijd in Bilzen was moesten we er toch echt aan geloven.
Misschien omdat het weer de eerste keer sinds maanden was maar waarschijnlijk ook door de kou had ik de groots mogelijke moeite om mijn ademhaling onder controle te krijgen. Borstcrawl zat er al helemaal niet in en na 500 meter besloot in dan ook al samen met een clublid, voor wie het haar eerste open water ervaring ooit was, terug te zwemmen naar de kant. 's Avonds in bed kraakte mijn ademhaling aan alle kanten en dus maakte ik mij zorgen of niet ook nog even een verkoudheid had opgelopen zo kort voor de wedstrijd. Immers, ook tijdens het trainingsweekend waren de weersomstandigheden niet echt bevorderlijk te noemen.
Gelukkig viel het allemaal mee en de aansluitende donderdag dook er nog een keertje in, dit keer zonder noemenswaaridige problemen en dus had ik op tijd het open watergevoel weer te pakken. De Maas ligt inmiddels op een lekkere 21 graden dus de komende periode zal ik tijdens mijn lange duurtrainingen het zwembadwater wat vaker voor het Maaswater gaan verruilen.
De drukke tijden zijn aangebroken. Deze week staan met de 1/8 triathlon van Eijsden-Maastricht op Hemelvaartsdag en de 1/4 triathlon voor ons eigen clubkampioenshap op zaterdag alweer de volgende twee races op het programma. Een week later start ik op de Swim-Run in Keulen (D). Een wedstrijd waar ik met name de 4 kilometer zwemmen in wedstrijdverband wil gaan trainen. De aansluitende halve marathon is dan van iets minder belang en wil ik in het verwachte tempo in Maastricht deze zomer gaan lopen. Resultaat telt dan dus even niet. Ook gaan de duurtrainingen op de weekenddagen langzaam naar de 3 tot soms 6 uur per keer.
Weinig tijd meer over dus voor andere dingen - bijvoorbeeld het bijwerken van mijn blog of het oppakken van klussen in en om het huis, haha - en soms moet ik zelfs al wat vaker 'nee' verkopen aan mijn eigen familie. En als er nog wat tijd over is gaat die natuurlijk in eerste instantie naar mijn lieve Romy! Maar ik ben nog steeds zeer gemotiveerd en heb enorm veel zin in wat komen gaat!
