Swim & Run Cologne (D) 2017: zwemmen in de roeibaan en de geur van BBQ
4 kilometer zwemmen in, en een 1/2 marathon rondom de regatta baan van de Fülhlinger See. Dat waren de ingrediënten van de jaarlijkse Swim & Run in het Duitse Keulen op zondag 4 juni jl..
Een dik uurtje rijden vanuit Eijsden en dus vertrok ik in alle vroegte die kant op. De start van de zogenaamde 'Langdistanz' was als laatste serie pas voorzien voor 11:15 uur maar ik wilde zoals te doel gebruikelijk op tijd aanwezig zijn om de locatie te verkennen en in alle rust mijn wedstrijdmateriaal in de wisselzone te plaatsen. Eenmaal in de buurt van de eindbestemming had mijn navigatie echter moeite om de exacte locatie te vinden. Het 'huisnummer' van de regatta baan kende hij sowieso al niet en ter plaatse was ook geen enkele bewegwijzering naar de Fühlinger See te herkennen dus het laatste stukje moest maar op gevoel. Uiteindelijk bleek het toch nog redelijk eenvoudig en nadat ik € 2,50 parkeergeld had betaald, draaide ik na een voorspoedige reis het start/finish terrein op.
"4 kilometer zwemmen in, en een 1/2 marathon rondom de regatta baan van de Fülhlinger See."
"Eerst maar eens mijn startbescheiden afhalen. Er is nog tijd genoeg.", dacht ik, want om me heen zag ik al heel wat zenuwachtige deelnemers zich in hun wetsuits hijsen terwijl de start van de eerste serie pas een drie kwartier later zou zijn. Overigens kent de Swim & Run Cologne niet alleen de Langdistanz, maar ook een Halbdistanz (2km & 14km), een Volksdistanz (1km & 7km), de Cologne6 en de Cologne12. De laatste twee enkel lange afstand zwemmen in respectievelijk 6 en 12 kilometer.
Nadat ik de start/finishzone wat had verkend en mezelf nog even blij maakte met twee nieuwe zonnekleppen (2 voor de prijs van 1, haha!) in de aanwezige beursstand, haalde ik mijn startnummer op, pakte mijn tas uit de auto en zocht de wisselzone op. In tegenstelling tot hetgeen ik bij triathlon wedstrijden gewend ben, kende deze wedstrijd - dit was mijn eerste duathlon en wellicht is het daarbij ook niet te doen gebruikelijk - geen in- en uitgangscontrole noch was de zone met hekken afgesloten. En omdat Romy vandaag eens een keertje lekker thuis was gebleven (dit keer helaas dus ook wat minder fotomateriaal...) liet ik mijn waardevolle spullen in de auto achter.
In de wisselzone was er, behoudens een bordje aan het begin van een laan met rekken waarop de afstand stond, geen nummering aanwezig en dus zocht ik tussen de al aanwezigen naar een vrij plekje zo kort mogelijk bij de zwem exit. Ik legde mijn handdoekje weer op de grond en parkeerde daarop mijn loopschoenen, sokken, zonnebril en net nieuw gekochte klep, een gelletje en bidon met water.
Omdat de starts van alle series binnen het kwartier zouden plaatsvinden, vertrok bijna iedereen tegelijkertijd naar de waterkant. Vanaf de pontons van de lokale roeivereniging gingen we te water. De watertemperatuur was heel aangenaam, ik schat zo'n 20 a 21 graden. De deelnemers aan de eerste serie vertrokken meteen naar de startlijn die zo'n 50 meter verderop lag. Achter de startlijn was voldoende ruimte en dus kon ik nog even lekker een stukje inzwemmen. "Oeps! Moet ik nu alwéér naar de wc?", schoot er ineens door mijn hoofd!? Ik had geen tijd meer om nog een toilet op te zoeken dus "dan maar laten lopen", dacht ik en mijn eerste 'sanitaire stop' in mijn wetsuit was een feit. De details zal ik je besparen, maar ook dat moet geoefend worden moet je maar denken. Immers, ook tijdens een wedstrijd kan het je zomaar overkomen dat je nodig moet. En dan mag je hopen dat het geen gróte boodschap is!
Nadat de voorlaatste serie was vertrokken, schoven we als laatste groep op richting de startlijn en om stipt 11:15 uur waren we weg. Op een heen-en-weer parcours van 1000m moesten twee volle ronden worden afgelegd. Bijzonder aan deze open water wedstrijd was toch wel het zwemwater van de regatta baan zelf. Niet alleen redelijk stilstaand en bijna helder water maar ook net alsof je in een binnenzwembad met lijnen op de grond je wedstrijd afwerkt. Om op de wateroppervlakte met kleine bollen de roeibanen zichtbaar te maken, waren er net ónder het wateroppervlakte, over de volle lengte van 2 kilometer, kabels gespannen waaraan deze bollen waren bevestigd. Sterker nog, om de 500m kruisten ze ook nog eens een kabel die van de linker naar de rechteroever was gespannen en dus was navigeren in combinatie met dat heldere water kinderlijk eenvoudig.
Ik begon de wedstrijd in een voor mijn doen heel rustige slag. Omdat het mijn eerste 4 kilometer in wedstrijdverband waren - ik heb tot nog toe alleen heel af en toe deze afstand in een 25 meter bad met keren tegen de muur volbracht - had ik vooraf besloten rustig van start te gaan. Al snel kreeg ik in de gaten dat de zwemmers om mij heen een vergelijkbaar, soms iets sneller tempo hadden en dus zocht ik al snel de voeten was een van hen op. Ik bleek niet de enige en als in een treintje van een man/vrouw of 5 vervolgende we onze weg tot aan het eerste keerpunt na 1000m.
Eenmaal gekeerd bleek ons treintje helemaal uit elkaar gevallen en was het weer ieder voor zich. Toch zocht ik ook nu weer meteen naar een qua tempo vergelijkbare of iets snellere zwemmer. Het duurde even een paar meter en toen ik met een iets hogere snelheid eenmaal naast iemand bleef liggen, besloot ik daarachter aan te haken. De kilometers vorderden en ik vond het me toch héérlijk! Ik vergat bijna dat ik aansluitend nog een halve marathon moest lopen. Nooit gedacht dat ik dit onderdeel, laat staan überhaupt zwemmen in het open water - ik moest vroeger niks weten van zwemmen in zee of rivier - zo leuk zou vinden.
Na 1 uur, 18 minuten en 23 seconden kwam ik uit het water. De exit was prima te doen; een stenen trap die aan de ene kant voldoende diep het water in liep en aan de andere kant niet te steil omhoog. Omdat ik de laatste 50m mijn benen nog even flink tekeer liet gaan - mijn trainer vindt dat ik mijn benen toch al te weinig gebruik - om de bloedsomloop daarin weer op gang te krijgen, had ik na die 4 kilometer horizontaal geen moeite met recht komen.
Snel het pak uit, de schoenen aan, gelletje en slok water en op weg voor de halve marathon. "F%&K, startnummer vergeten om te doen!" en gelukkig nog in de wisselzone draaide ik om om dat ding te halen. Het kostte me uiteindelijk maar enkele seconden en zo'n twee en een halve minuut na de zwem exit verliet ik de wisselzone.
Door de vele wisselervaring van de afgelopen periode heb ik weinig moeite meer met de overgang van het fietsen, of in dit geval het zwemmen naar het lopen. Geleerd van het verleden startte ik een beetje rustig aan en met een hoge loopcadans om na een kilometer of wat mijn tempo weer wat op te voeren. Ook nu pakte dat goed uit. Mijn kilometertijden zakte langzaam naar zo'n 4:50min/km en dat was ook de vooraf gehoopte snelheid. Om de pakweg 2,5 kilometer was er een verzorgingspost waarbij ik telkens alleen een bekertje water aannam. Ik had immers in de wissel nog wat koolhydraten genomen.
Onderweg verbaasde ik mij over het volk dat overal op de weides aan het water zat. Totaal niet geïnteresseerd in de wedstrijd - soms liep hun kroost zelfs danig in de weg - maar wel aan het genieten van zon, strand en het frisse water van de Fühlinger See. Alleen werd ik af en toe gek van al die dampende BBQ's! Overal en nergens werden die dingen aangestoken met flinke rooksignalen tot gevolg. Daar met een hoog ademhalingstempo doorheen moeten lopen is niet echt aangenaam kan ik je vertellen. Maar goed, dat hoorde er schijnbaar bij en ik kon het hen met dat lekkere weer ook niet kwalijk nemen. In de derde ronde maakte de brandgeuren zelfs plaats voor de geur van Bratwurst en andere lekkernijen dus dat was dan wel weer een pleister op de wonden.
Maar toen....
Na ongeveer een uur lopen was ik van plan om bij de volgende verzorgingspost niet alleen water te pakken, maar ook een door de organisatie aangeboden gel. In het bekertje dat ik aannam zat echter geen water maar iso-drank. Toch nam ik een slok en vroeg naar de gels. Een vrijwilliger reikte me een gelletje van Isostar aan en ik vervolgde mijn weg. Meteen na de verzorgingspost maakte ik de gel open en zette het aan mijn mond. "Gatver! Mierezoet!!!", maar omdat ik toch voeding moest hebben, slikte ik die rotzooi door. Het liefst wilde ik meteen spoelen met water maar de volgende post zou nog een dikke 2 kilometer verder zijn. Gevolg? Een brandende slokdarm, een behoorlijk opspelende maag en een kleffe mond. Maar nog erger, ik moest mijn tempo drastisch omlaag halen. Ja, ik heb zelfs even 50 meter moeten lopen. Mijn benen wilden wel, maar mijn maag deed zeer.
De ene na de andere loper haalde mij in en bijna sjokkend bereikte ik de volgende verzorgingspost. Daar hield ik toch maar even halt en vroeg naast het bekertje water om wat cola. Gelukkig, dat hielp! Mijn mond spoelde ik met het water en door de cola kon ik wat opboeren, waardoor de pijn in mijn maag snel verminderde. Het tempo van de eerste drie kwartier kon ik daarna helaas niet meer herpakken, de flow was er volledig uit. Ik besloot dan ook een goed klassement uit het hoofd te zetten en in een trainingstempo (ca. 5:15min/km) de finish te halen. Na 1 uur, 48 minuten en 55 seconden en in een totaaltijd van 3:10:02 kwam ik over de finish.
"Ik had hem vooraf als een echte B-wedstrijd bestempeld, waarin ik met name de 4 kilometer zwemmen in wedstrijdverband wilde ervaren. Dat is zeker gelukt en naar volle tevredenheid."
Ik had vooraf ingezet op een tijd net onder de drie uur, maar dan moest echt alles meezitten. Helaas gooide een gelletje roet in het eten. Zo zie je maar hoe belangrijk ook het trainen van voeding tijdens een wedstrijd is. Niet alleen een goed voedingsschema, maar ook oefenen met de merken en producten die tijdens een race worden aangeboden. Ik moet dus snel aan de bak met de voeding van High5, want dat is wat er tijdens de IronMan wordt aangereikt.
Na de wedstrijd liet ik mij de halve liter Erdinger Alkoholfrei goed smaken en de plensbui die we op dat moment nog even over ons heen kregen, mocht niet deren. Ik was toch al zeiknat van het zweet. Eenmaal weer droog zocht ik nog even de massagetafels op - nou ja, het waren studenten in de leer en van een echte sportmassage was geen sprake - haalde mijn spullen uit de wisselzone op en ging toch wel tevreden huiswaarts.
De Swim & Run Cologne. Ik had hem vooraf als een echte B-wedstrijd bestempeld, waarin ik met name de 4 kilometer zwemmen in wedstrijdverband wilde ervaren. Dat is zeker gelukt en naar volle tevredenheid. Dat ik dan met dat gel-incident - gelukkig werd het geen poep-incident.... - nog een extra leerpuntje had, is alleen maar meegenomen.
Het is in elk geval een wedstrijd die ik zeker kan aanraden en wellicht dat ik er volgend jaar ook weer aan de start verschijn. Misschien dan niet met het lopen erbij, maar ach laat ik eens gek doen, 12 kilometer zwemmen? Wie weet.....
