IronMan training, week 23-28: trainingsstage in de Ardèche...

Eindelijk... Vakantie! Lekker samen met Romy drie weekjes genieten op ons inmiddels al 8 jaar vertrouwde stekje, camping Les Coudoulets in de Zuid-Franse Ardèche.

Toch is de vakantie dit jaar een beetje anders dan we gewend zijn. Tuurlijk, de fiets gaat altijd al wel mee en ik geniet hier van lange, vaak eenzame ritten - je komt soms kilometers lang geen mens of voertuig tegen - door een bijzonder mooie en bergachtige omgeving. Geen strak schema of rekening moeten houden met het soort training (interval of duur), de tijd of maximale afstand. Gewoon op weg als ik daar zin in heb.

Nee. Dit jaar is het anders. Het is immers nog maar zes weken tot de IronMan en daarvan zijn er nog slechts drie intensief. De laatste drie weken moet ik de trainingsintensiteit langzaam gaan afbouwen om op 6 agustus (hopenlijk) topfit aan de start te verschijnen.

Grote voordeel met thuis is natuurlijk wel, en dat vindt Romy dan weer heel erg fijn, dat ik naast trainen niet aan het werk ben en dus ook voldoende tijd over heb om samen leuke dingen te doen. Geocachen bijvoorbeeld en dat blijft hier in de ruige natuur toch elke keer weer een belevenis.

"Geocachen bijvoorbeeld en dat blijft hier in de ruige natuur toch elke keer weer een belevenis."

Nadat we vorige week vrijdagavond veilig en wel op ons stekkie waren aanbeland, bond ik op zaterdagmiddag op het heetst van de dag alweer de loopschoenen onder voor een duurtraining van een uurtje.

Het werd meteen een goede hittetraining want met 37 graden en een route vol in de zon was het lastig de hartslag in de geplande zone 2 te houden. Maar goed, ook tijdens de komende IronMan kunnen de temperaturen zomaar hoog oplopen - en dan niet van de spanning, haha - dus die warmte ontwijken zal ik zeker niet.

Bijkomend voordeel van dit soort trainingen is het leren omgaan met de vochthuishouding. Zeker met zulke hoge temperaturen op lange afstanden is extra veel drinken en het continu aanvullen van mineralen een must! Maar da's nog best een uitdaging als je lichaam dat niet is gewend. Je moet de (licht)zoete sportdrank en vaak nog zoetere gelletjes er soms echt tegen je zin inproppen en de hang naar gewoon water wordt met het vorderen van de afstand en uren alleen groter.

Maar water? Niet doen! Water wordt minder goed en snel door het lichaam opgenomen dan isotone sportdrank. Daarnaast zitten in water geen stoffen die het vocht in je lichaam vasthouden. Zeker bij een lange (duur)inspanning ligt uitdroging dan op de loer of je krijgt al snel te maken met vervelende spierkrampen. Sportdrankjes bevatten naast koolhydraten ook de broodnodige zouten en vitamines die ervoor zorgen dat het vocht in je lichaam wel goed wordt vasthouden. (Bron: Gezondheidsnet.nl)

Tuurlijk, ook ik wil tijdens de wedstrijd, en dan vooral op het afsluitende hardlooponderdeel, nog wel eens een bekertje water aannemen voor de afwisseling. Al was het alleen maar om even die 'kleffe bek' te spoelen.

"Onderweg genoot ik weer volop en werd het een weerzien met het ene na het andere pittoreske dorpje."

Terug naar de afgelopen week. Na afloop van de hardlooptraining op de warme zaterdagmiddag nam ik nog een duik in het 15m bad van de camping in een poging een korte zwemtraining af te werken. Het werd vooral slalommen tussen de andere badgasten door en in zo'n 15m bad kun je eigenlijk sowieso al niet van een fatsoenlijke training spreken. Daar is het bad simpelweg te klein voor. Maar ja, bij gebrek aan beter zullen we maar zeggen...

Op zondag stond er weer de inmiddels tweewekelijkse koppel- of brick-training op het programma. 3,5 uur op de fiets gevolgd door een looptraining van 1,5 uur.

Na een beetje uitslapen en relaxed ontbijtje - het is immers vakantie - stapte ik goed ingesmeerd en voorzien van flink wat 750ml bidons met sportdrank aan het eind van de ochtend op de fiets. Het zonnetje brandde al goed en de temperatuur lag alweer ruim boven de 30 graden. Het zou dus wederom een mooie hittetraining worden.

De route liep over bekend terrein en op deze eerste rit van ons verblijf in de Ardèche beperkte ik de hoogtemeters een beetje. Zeker met het oog op de nog komende hardlooptraining. Onderweg genoot ik weer volop en werd het een weerzien met het ene na het andere pittoreske dorpje.

Halverwege de middag draaide ik terug de camping op en stond Romy al klaar - ze wist aan de hand van Road ID, een superhandige real live tracking app voor het thuisfront van de sporter onderweg, dat ik in aantocht was - met een lekker met koude isodrank gevulde waterrugzak. Ik wisselde snel mijn outfit en ging op weg.

"...Road ID, een superhandige real live tracking app voor het thuisfront van de sporter onderweg..."

Poeh, viel me dat ff zwaar! De eerste kilometers gingen nog licht valsplat omlaag maar pas toen ik na 45 minuten omdraaide en diezelfde weg terug moest, sloeg de warmte genadeloos toe. Alsof ik lood in mijn schoenen had zakte het tempo hard onderuit terwijl mijn hartslag alleen maar verder opliep. "Zo voelt dat dus! De controle verliezen...", dacht ik bij mezelf en met eerder wandelen dan hardlopen was ik na anderhalf uur nog nooit zo blij het eerste de beste water tappunt op de camping te treffen.

Maandag nam ik een rustdag en genoten we samen van zon en zwembad.

Omdat de rivier nét dit jaar te laag staat voor open water zwemmen moest ik op dinsdag noodgedwongen op zoek naar alternatieven voor eem fatsoenlijke zwemtraining. Na een zoektocht op het internet trof ik in een straal van 25km rond de camping twee opties: een 50m buitenzwembad en een 25m binnenzwembad. Omdat ik nog nooit in een 50m bad had getraind en dat wel eens wilde ervaren, koos ik voor het eerste.

"Omdat de rivier nét dit jaar te laag staat voor open water zwemmen moest ik op dinsdag noodgedwongen op zoek naar alternatieven voor een fatsoenlijke zwemtraining."

Voorafgaand aan de training smeerde ik me weer goed in met faktor 30 en dan vooral in de nek en op de rug. In het buitenbad zou ik immers dik een uur in de volle zon op mijn buik liggen en water heeft dan nog eens een vergotend effect.

Ik trof het zwembad niet al te druk en was positief verrast door de entreegelden: €2,70! Dat zouden in Maastricht bijna pre-euro prijzen zijn, haha! Toch was het even wennen. Het water was erg lauw en er lagen naast de banen op de zwembadvloer geen lijnen aan het wateroppervlak.

Het was een afwisseling van banenzwemmers en wat recratieve zwemmers en niet gewend aan enige zwembadregels (rechtshouden in je eigen baan bijvoorbeeld) kwam ik dan in het begin ook regelmatig in botsing met een slak van een vaak oudere Fransoos. Uiteindelijk tikte ik toch de 3500m aan en ging voldaan terug naar de camping.

"...de Côte du Razal... vorig jaar nog aankomstplaats van de door 'uzze Tom' (Dumoulin red.) gewonnen tijdrit in de Tour de France."

Woensdagavond stond een fietstraining op de planning en ik wilde daarvoor een bezoekje brengen aan mijn 'huisberg' hier in de Ardèche, de Côte du Razal. Een mooie klim van 7km tegen stijgingspercentages van 6-8% en vorig jaar nog aankomstplaats van de door 'uzze Tom' (Dumoulin red.) gewonnen tijdrit in de Tour de France.

Helaas, snel opkomend onweer gooide roet in het eten en mijn trainingsplannen voor die avond konden in de ijskast. Nu ben ik niet vies van een training in de regen maar de onweders zijn hier een stuk heftiger en door de vele bliksemontladingen een stuk gevaarlijker dan in Nederland.

Donderdag haalde ik de fietstraining in en werd het daarmee een mini traithlon. Eerst twee uurtjes op de fiets, meteen gevolgd door een looptraining van een uur om wat later op de dag af te sluiten meteen zwemtraining van drie kwartier. En omdat er door het flink koudere weer geen hond in het water te vinden was, nu wel in het campingzwembad.

Op vrijdag mocht ik lekker wat langer op de fiets (4,5 uur) en besloot de Col de Meyrand (HC) en de Col de la Croix Millet (2e Cat.) met een bezoek te verblijden. De eerste is een lekker lopende klim van liefst 22km met een hellingspercentage van 3 a 4%, soms even de 6 aantikkend.

"...snel opkomend onweer gooide roet in het eten en mijn trainingsplannen voor die avond konden in de ijskast."

De weersomstandigheden waren nog niet al te best, maar de buienradar liet de komende uren nog geen regen zien en dus ging ik op pad met alleen mijn zomertenue aan. Dat bleek dus geen goed idee. Donkere wolken pakte zich samen boven de Meyrand en al snel vielen de eerste druppels. Het koelde ook snel af en de harde wind in combinatie met een nat pak maakte het nog eens extra koud.

Toch besloot ik door te rijden want ik meende in de verte ook weer opklaringem te zien. Wel nam ik me voor dat als de temperatuur onder de 11 graden zou zakken, ik rechtsomkeer zou maken. Helaas, na 11km en dus halverwege de klim was dat een feit. Ik had het inmiddels steenkoud en mijn handen waren zo verkleumd dat in de remmen knijpen zelfs wat lastig werd.

Voorzichtig - gelukkig niet al te steil - daalde ik af en langzaam voelde ik de warmte van het dal terug op mijn huid. Ik was nog nooit zo blij. Om toch aan mijn trainingsuren te geraken, maakte ik in de buurt van de camping mijn kilometers en uiteindelijk tikte ik na 4 uur en 45 minuten alsnog de 120km en dik 2000hm aan.

De tweede lange training van deze week stond op zaterdag gepland. Een lange duurloop van 2 uur en 50 minuten in zone 2. Het was met 21 graden, bewolking en weinig wind ideaal loopweer en ondanks de vele hoogtemeters en kou van de dag ervoor wist ik een prima 30,5km te ronden in een gemiddelde pace van 5:35/km en daar was ik écht tevreden mee, zeker omdat ik dit keer na afloop eens weinig tot geen last van vermoeidheid aan mijn knieën meer had.

"...de tweede gevonden optie, het 25m binnenbad in Lablachère..."

Tot slot van deze eerste week in de Ardèche, werkte ik nog een fijne zwemtraining af en besloot daarvoor eens de tweede gevonden optie, het 25m binnenbad in Lablachère te bezoeken. En ik moet zeggen, dat heeft dan toch mijn voorkeur voor de rest van deze vakantie. Lekker 'koel' water zoals ik dat van Maastricht gewend ben, lijnen op het water en overige zwemmers die wel de regeltjes kennen.

Tja, een heel verhaal weer van slechts een weekje trainen en dat terwijl jullie mij de afgelopen weken naast de wedstrijdverslagen even moesten missen.

Dat kwam misschien gewoon omdat het telkens een herhaling van zetten was qua training - steeds over hetzelfde vertellen, wordt op den duur ook zo saai, toch? - en er hier in de Ardèche op dat gebied weer zoveel meer te beleven valt. En dat alles natuurlijk omlijst met mooie kiekjes van mij en de omgeving, haha!

Ik ga even lekker genieten van mijn rustdag. Tot volgende week!