Op de bagagedrager bij Tom Dumoulin
Afgelopen donderdag viel mijn oog op de Facebook-uitnodiging van Tom Dumoulin om samen met hem op zondag 4 december, tijdens een open training, 2 uurtjes door het heuvelland te fietsen. Eigenlijk waren mijn gedachten, te druk, welke route, koud... Met andere woorden, laat maar lekker gaan. Ik ga zondagmorgen gewoon naar mijn wekelijkse zwemtraining.
Zaterdagavond belt Wouter - Wouter Wilms, kameraad en nieuwbakken lid van mijn triathlonvereniging TCM - of ik het gezien had van die open training van Tom en of ik meeging? Hoewel hij al een half jaar niet meer op de fiets had gezeten, wilde hij deze kans niet aan zich voorbij laten gaan. Ik leg hem uit dat ik eigenlijk al besloten had om niet deel te nemen. Zijn bedoeling om voorafgaand aan de training met Tom toch ook gewoon eerst de zwemtraining af te werken, doet mij echter weer twijfelen en we spreken af dat ik zondagochtend bij de zwemtraining definitief besluit.
Na dit telefoontje begin ik stiekem mijn fiets al eens na te lopen en 'voor het geval dat' wat spulletjes bij elkaar ter zoeken, maar eigenlijk heb ik de keus al gemaakt. Ik ga mee!
Zondagmorgen wat eerder opgestaan om de laatste fietsspullen klaar te leggen want tussen het zwemmen (09:00-10:00 uur) en het vertrek met Tom om 10:45 uur bij de Tapijnkazerne in Maastricht zit maar weinig speling. Het zwemmen van de 6 x 400 meter series gaat vlotjes voorbij en direct na de laatste serie verontschuldigen Wouter ik ons bij onze medezwemmers en verdwijnen meteen de kleedkamers in. In de auto eet ik nog een banaantje, rij ik vervolgens zo snel als toegestaan naar huis en sta ik vrij vlot weer omgekleed en met de fiets in de hand klaar voor vertrek. Hoewel de temperatuur rond het vriespunt schommelt, schijnt de zon en is het lekker weer.
Onderweg pik ik Wouter op en zo komen we gezamenlijk aan bij de Tapjinkazerne waar blijkt dat we niet de enigen zijn die gehoor hebben gegeven aan Tom's oproep. Een snelle inschatting makend, staan hier toch zo'n kleine 150 tot 200 man. Dat belooft wat!
In het inleidend praatje geeft Tom te kennen aangenaam verrast te zijn en hoewel de massa hem ook enigszins wat zorgen baart, overtreft de opkomst zijn stoutste verwachtingen. Ook maakt hij de spelregels voor vandaag duidelijk: Tom rijdt voorop in een wat hij noemt “rustig trainingstempo”, maar er wordt op niemand gewacht.
We vertrekken vanuit de Tapijnkazerne langs het politiebureau in de richting van de Mergelweg om zo via het Belgische plaatsje Kanne onze weg te vervolgen.
Wouter en ik besluiten om ons wat voorin de groep op te houden om zo te voorkomen dat we steeds moeten versnellen, stoppen en optrekken. Dat blijkt nog makkelijker gezegd dan gedaan en in het begin is het dan ook een zenuwachtig groepje zo met al die renners bij elkaar. Tja, had ik daarom niet ook in eerste instantie nee gezegd tegen deze waanzin?
Na Kanne en voorbij Eben-Emael draaien we bij Loën linksaf en gaan we bij Lixhe zowel het Albertkanaal als de Maas over. We rijden via Moelingen naar `s-Gravenvoeren en Wouter en ik zitten zo rond de 30e plek. Als ik omkijk, rijdt er een hele horde wielrenners achter mij wat toch wel een prachtig gezicht geeft. Hoewel het wel langzaam wat rustiger begint te worden in de groep heb ik niet veel tijd om om me heen te kijken. Het is constant opletten, bijremmen, optrekken en soms uitwijken. Het blijft een drukke bezigheid.
En dan opeens.... Gepiep, gekraak en gevloek!
Net rechts voor me, op een weg die wat omhoog loopt, liggen een aantal renners op de grond. Dat er op niemand gewacht zou worden word ook meteen duidelijk. Ondanks wat geroep, gaat de meute gewoon verder. Ergens in mijn achterhoofd klinkt die ene zin van Mart Smeets: "De Tour wacht op niemand…".
En dan merk ik dat ik Wouter mis. Lag hij daar nou ook bij? Ik zie hem niet en stuur naar links om me iets te kunnen laten afzakken. Gelukkig zie ik hem in een ooghoek naar voor schuiven. Het gebeurde net voor zijn neus, maar hij kon zijn weg vervolgen.
In Sint-Martens-Voeren loopt de weg stilaan omhoog en bij De Planck wordt het dan toch echt klimmen. De klim bij De Planck is voor mij onbekend en later zie ik op Strava dat we hier toch echt met een categorie 4 klim te maken hebben. We bereiken hier ook meteen het hoogste punt van onze rit. Ik kom hier goed door en zie de groep langzaam wat uitdunnen. Via Teuven klimmen we vervolgens verder richting Roebelsbosch. Hier raak ik Wouter echter weer kwijt.
Om niet achterop te raken, besluit ik door te rijden en hoop dat hij later weer kan aansluiten. Door Mechelen rijden we linksom via Partij naar Gulpen. Achter Gulpen, bij het gehucht Pesaken, zie ik opeens Wouter langs de kant staan en roep op hem. Ik laat me uit de groep zakken om poolshoogte te nemen en hij verteld dat hij bij Slenaken met een groep linksaf is geslagen, daar waar wij rechtsaf de Schweiberg zijn afgedaald.
Ik vraag hoe het met hem is en wat we doen. Houden we het hierbij en rijden we rustig naar huis of proberen we nog aan te pikken? Wouter geeft aan dat het net een trapje te hard gaat wat ook niet verwonderlijk is aangezien hij al een half jaar niet meer op de fiets heeft gezeten. Ik vind het overigens een knappe prestatie wat hij vandaag heeft laten zien. Wouter geeft echter vrij resoluut aan dat ik de tocht moet uitrijden. Hij komt wel thuis verzekerd hij mij. Na wat wikken en wegen besluit ik inderdaad de sprong te maken naar het voortdenderende peloton.
Die sprong is makkelijker gezegd dan gedaan want er is inmiddels een flink gat ontstaan. Op een gegeven moment heb ik het idee dat ik het niet dicht gereden krijg en begin te twijfelen. In de aanloop naar Reijmerstok loopt de weg nog even vies op maar eer we in Banholt zijn, heb ik dankzij enkele auto's de aansluiting met het uitgedund peloton dan toch nog weten te maken. Niet wetend wat Tom nog allemaal voor ons in petto heeft, besluit ik om zo ver mogelijk naar de voren in de groep te rijden. Mocht er dan nog een beklimming komen dan waai ik er tenminste niet meteen weer af. Ik heb inmiddels wel een 'jasje' uitgedaan.
De rit loopt verder via Sint Geertruid en Gronsveld terug naar Maastricht. Omdat ik nu zo ver voorin zit, op slechts een fietslengte van Tom, zie ik ook nu pas dat hij met spatborden rijdt. Gewoon spatborden van een oude herenfiets die hij gemonteerd heeft op z'n Giant.
Weer terug in Maastricht sluip ik op de Kennedybrug langzaam nog wat verder naar voren en fiets ik opeens naast Tom en bedank hem voor de rit. We hebben het er nog even over dat dit wel leuk zou zijn om vaker te doen. Iets wat hij beaamt en waarvan hij zegt te zullen kijken of dit mogelijk is. Zeker omdat hij zo positief verrast is door de opkomst.
Zonder het eigenlijk door te hebben draai ik zij aan zij met Tom het terrein van de Tapijnkazerne weer op en fietsen we recht op de camera van de regionale televisiezender L1 af. Nadat we zijn afgestapt zie ik dat we met slechts een 30-tal renners gezamenlijk de eindstreep hebben gehaald en ik er ben verdomd trots op dat ik er eentje van ben….
63,6 kilometer, 2 uur en 6 minuten, 726 hoogtemeters in een gemiddelde van 30,1 km/u.
Foto's gemaakt door: Tom Dumoulin en Maastricht Gezien
