Den Halven van Damme: een clash met de elementen...
Terwijl in Rotterdam de grote meneren en mevrouwen op de Olympische afstand streden om de wereldtitels, ontvouwde zich ietsje verder naar het zuiden, in het Belgische Damme om precies te zijn, een heuse 'knokpartij'. De Clash der Titanen. Een prestigestrijd tussen duatleten en triatleten met als inzet.... Tja, vul dat zelf maar in. 😉
Het concept was eenvoudig. Triatleten en duatleten die in een halve triathlon en duathlon lange afstand tegen elkaar strijden. Wanneer de triathleten in het water klaar liggen om hun 2 kilometer te zwemmen staan de duathleten op de oever, klaar om hun 8 kilometer te lopen. Zelfde tijd, zelfde startschot... Wie wint?
De wedstrijd in Damme, een pittoresk plaatsje onder de rook van Brugge, was alweer toe aan haar 6e editie en het beloofde op voorhand een enorm zware te worden. De hele week al regende het soms pijpestelen, trok de eerste herfststorm over de Benelux en was het met temperaturen tussen de 10 en 15 graden veel te koud voor de tijd van het jaar.
Toch weerhield dat alles mij er niet van om op zaterdag 16 september jl. in alle vroegte in de auto te stappen om nog een keertje te gaan knallen. Nog een keertje alles uit de kast te trekken en kijken of ik dat goede gevoel van de IRONMAN Maastricht nog even wist door te trekken. Althans, dat was het doel. Het werd echter meer een clash met de elementen en een strijd met mijzelf.
Na het gebruikelijke stevig ontbijtje vertrokken mijn vrouw Romy en ik rond de klok van 6:30 uur richting Damme. De lucht was strakblauw en het opkomende zonnetje toverde een lach op ons gezicht. Dat zou gaandeweg de rit wel langzaam anders worden want op de buienradar hadden we al gezien dat de kuststrook onder een dikke laag bewolking met flink donker gekleurde neerslag gebieden lag.
De reis liep voorspoedig en via Brussel en Gent reden we rond de klok van 8:30 uur Damme binnen. De regen viel inmiddels inderdaad met bakken uit de lucht en bood het anders zo knusse plaatsje een wat troosteloze aanblik.
"Door de vele regenval, en met alleen mijn wetsuit en paar slippers aan, voelde de lange wandeling naar de zwemstart meer als 4 in plaats van de officiële 2 kilometer zwemmen."
Op mijn gemakje haalde ik in het plaatselijke stadhuis mijn startbescheiden en goodybag op en maakte mij klaar voor de wedstrijd. Omdat in de wisselzone geen tassen mochten achterblijven - bij de wedstrijd in Damme moet je ofwel gebruik maken van de aangereikte plastic vuilniszak ofwel mag je een eigen box meenemen die aan strikte en beperkte afmetingen moet voldoen - besloot ik al bij de auto mijn wetsuit volledig aan te trekken en naast de fiets alleen de box met wisselitems mee te nemen. Nat werd ik immers toch al door de regenval, haha!
Nadat ik mijn fiets in de wisselzone had geparkeerd, was het nog 2 kilometer lopen (😳) naar de zwemstart. Door de vele regenval, en met alleen mijn wetsuit en paar slippers aan, voelde het echter meer als 4 in plaats van de officiële 2 kilometer zwemmen. 😂. Waarschijnlijk omdat de vaart waarin gezwommen wordt redelijk smal is en daardoor geen heen-en-weer parcours mogelijk, moet je in Damme eerst 2 kilometer van de wisselzone wegwandelen om vervolgens na het startschot in een rechte lijn er weer naar terug te zwemmen.
"Het startschot viel en ik was goed weg."
Gestart werd er in waves en om 10:40 uur was het de beurt aan de mijne. Het was gelukkig een massastart in het water waardoor ik even rustig de tijd kon nemen om te wennen aan de watertemperatuur van slechts 16 graden.
Het startschot viel en ik was goed weg. Niet bang meer voor het open water of de centrifuge van de massastart zocht ik snel de ruimte en kwam meteen in een goede slag. Vooraf had ik proberen uit te zoeken of er sprake was van enige stroming - niet kunnen vinden - maar eenmaal in het water had ik het idee van niet.
"Enigszins teleurgesteld was ik dan ook toen ik eenmaal uit het water op mijn Garmin horloge keek en zag dat ik er toch 38 minuten en 44 seconden over had gedaan..."
Alhoewel ik onderweg door de kou een aantal keren tegen de kramp aanzat en soms dacht: "is dat bruggetje - de zwem exit lag net na het bruggetje in het centrum van Damme - er nu nog niet", ging het zwemmen voor mijn gevoel best goed.
Enigszins teleurgesteld was ik dan ook toen ik eenmaal uit het water op mijn Garmin horloge keek en zag dat ik er toch 38 minuten en 44 seconden over had gedaan (1:58/100m). Dat had ik toch zeker wat sneller verwacht. "Zou er dan toch onbewust wat tegenstroom zijn geweest of is wellicht het koude water de boosdoener?", dacht ik maar lang tijd om daarbij stil te staan kreeg ik niet.
"Dichte handschoenen!?" hoor ik je denken... Yep! En ik was er maar wat blij mee."
Mijn wetsuit had ik gelukkig snel uit maar toen begon de ellende. Helemaal verkleumd van de kou moest ik mijn sokken en fietsschoenen aantrekken. Alhoewel ik er met wat pedaalemmerzakken - die kun je makkelijk openscheuren - voor gezorgd had dat mijn spulletjes per wissel droog zouden blijven, zorgde de nog steeds aanwezige regenval ervoor dat ik mijn voeten en handen niet fatsoenlijk kon afdrogen.
Gevolg was redelijk wat tijdverlies omdat ik moeite had om mijn sokken en dichte handschoenen aan te trekken. "Dichte handschoenen!?" hoor ik je denken... Yep! En ik was er maar wat blij mee want zeker met dit soort weersomstandigheden heb ik snel koude en stijve handen en dan bestaat er het risico dat ik de controle over mijn fiets verlies, bijvoorbeeld bij remmen of schakelen. En daarbij, beetje comfort mag toch ook wel. 😉 Als ik mij niet vergis zag ik zelfs Yvonne van Vlerken tijden het EK in Almere een week eerder met dichte handschoenen rijden...
Na een dikke 5 minuten verliet ik dan alsnog de wisselzone. De eerste kilometer was een aanloop naar het plaatselijke parcours van 3 ronden. In tegenstelling tot bijna alle eerdere wedstrijden van dit jaar had ik dit parcours niet verkend. Kon ook niet anders want de afstand Eijsden - Brugge is toch een kleine 200 kilometer en dat rij je niet zomaar even op en neer.
Het was de eerste ronde dus vooral meer een verkenning. Hoe lag het asfalt erbij, hoe de bochten, waar stond er wind, etc..
"Het tweede deel de omloop werd gekenmerkt door een vooral bochtig en dus meer technisch parcours."
Echt heel koud had ik het niet, daar zorgde mijn windjack en handschoenen wel voor, maar ik was aardig doorweekt. En of het nu daardoor kwam of omdat ik het parcours nog niet kende, mijn gemiddelde tempo was niet zoals gehoopt. In het eerste deel zaten best aardig wat lange stukken maar die weggetjes langs de vaart waren redelijk smal. Ik moest dan ook regelmatig in de remmen omdat ik ofwel niet kon inhalen ofwel zelf ingehaald werd en ik slechts 5 seconden tijd had me te laten afzakken tot een afstand van 10 meter.
Het tweede deel de omloop werd gekenmerkt door een vooral bochtig en dus meer technisch parcours. Optrekken, afremmen, optrekken, afremmen. En dan ook nog eens met deze glibberige omstandigheden - op twee plekken zat er zelfs een verraderlijke kasseienstrook in verwerkt - was van het ontwikkelen van een fatsoenlijke snelheid bij mij geen sprake.
Met een gemiddelde snelheid van ca 34km/u stapte ik ongeveer 3 uur en 20 minuten na de start van de fiets. De wissel naar het lopen ging gelukkig wel wat beter. Mijn jack en handschoenen liet ik achter in de wisselzone en met alleen mijn trisuit zonder mouwen - ik had erop gegokt dat een ondershirt te warm zou zijn bij het lopen - vervolgde ik mijn weg.
Al meteen na de eerste doorkomst bij de finish op de Markt in Damme begon mijn onderrug heftig te protesteren. Nu weet ik dat inmiddels wel - immers in Bilzen eerder dit jaar gebeurde door de kou hetzelfde - en probeerde erdoorheen te lopen maar dat bleek toch moeilijker dan gedacht.
Het loopparcours van 2 ronden liep grotendeels heen en weer langs de vaart waarin we eerder die dag gezwommen hadden en de eerste kilometers stond er een stevig briesje op kop. "Had ik nu toch maar dat ondershirt aangetrokken!" dacht ik, want naast een flinke pijn in mijn onderrug kreeg ik het behoorlijk koud. Dat was ook het eerste moment dat ik knakte.
"Al meteen na de eerste doorkomst bij de finish op de Markt in Damme begon mijn onderrug heftig te protesteren."
Al voor de eerste drankenpost moest ik beginnen te wandelen en schoot de ene na de andere emotie door mijn hoofd. "Draai ik om of loop ik door?" vroeg ik me continu af en enigzins door de motiverende woorden van de mij inhalende mede atleten, besloot ik dat laatste.
De pijn verbijtend en af en toe nog afwisselend met wandelen, vervolgde ik mijn weg. En alhoewel dat na zwemmen en fietsen sowieso eigenlijk al niet meer mogelijk was, zette ik de zo gehoopte sub5 - een tijd onder de 5 uur voor de niet kenners onder ons - toen definitief uit mijn hoofd en schakelde over op de overlevingsmodus om wel de finish te halen.
Langzaam maar zeker zakte de pijn in mijn rug wat weg en kon ik het tempo ietsje verhogen maar een pace van 5:45/km. Nadat we halverwege - we tikten toen net even het mooie Brugge aan - het looprondje waren, begon het (alweer 🙁) behoorlijk te plenzen. Was ik op dat moment net een klein beetje opgewarmd, kreeg ik het weer ijskoud en toen we tot mijn grote schrik ook nog eens off-road werden gestuurd over zompige grasvelden en ik tot aan mijn enkel in een modderbad stond, overwoog ik voor het eerst serieus een DNF (Did Not Finish).
Woorden als 'gekkenwerk', 'wat doe ik hier nog' schoten door mijn hoofd en ik probeerde al mijn antwoord klaar te hebben om me bij de laatste doorkomst aan de finish bij Romy te verontschuldigen dat ik zou uitstappen. We hadden gezien de omstandigheden net voor de start weliswaar afgesproken dat ik zou uitstappen als het echt te bont werd maar toch hield iets me tegen. Bijvoorbeeld het feit dat ik ook voor deze wedstrijd weer een aardig bedrag aan startgelden op tafel moest leggen, laat staan de bijkomende kosten van de reis ernaartoe - overigens dat doe ik altijd mij heel veel plezier want ik vind de onze sport daarvoor véél te leuk! Of wat te denken van de uren die Romy in haar eentje als supporter in de kou en regen langs de kant had gestaan.
"De clash met de elementen en vooral met mezelf was geslecht. En IK had 'm gewonnen! Lekker puh!"
Als bij wonder echter herpakte ik mij net voor die laatste doorkomst en liep toch de volgende ronde in. Twijfel en onvrede maakte ineens langzaam plaats voor zelfvertrouwen (jippie!) en warempel ging mijn tempo zelfs flink omhoog. Waar ik voor de eerste ronde van 10,5 kilometer ruim een uur nodig had (pace 5:49/km), ging de tweede ronde in slechts 54 minuten (pace 5:08/km) en dat kwam toch meer in de buurt van de vooraf gehoopte snelheid. Ik wist er in laatste volle kilometer zelfs nog een mooie eindsprint uit te persen.
Helemaal gesloopt en nog steeds lekker doorweekt, bereikte ik na 5 uur en 21 minuten de finish. De clash met de elementen en vooral met mezelf was geslecht. En IK had 'm gewonnen! Lekker puh!
Ben ik tevreden? Mwah, niet echt. Winnersmentaliteit zullen we maar zeggen echter gezien de zeer zware omstandigheden waaronder deze wedstrijd heeft plaatsgevonden kan ik het een prima plekje geven.
Het seizoen 2017 is, althans voor wat betreft de triathlon, nu écht voorbij. En wat was het mooi... Nee, het was FANTASTISCH!!! Het eindigde weliswaar zoals het begon (nou ja, voor wat betreft de weersomstandigheden dan) maar ik kijk met heel, heel, héé'l veel plezier terug op al die mooie dingen. Het PR met slechts 1 seconde, jawel, op de 1/2 marathon tijdens de Venloop in Maart, weet je het nog? Of die leuke driedaagse met een SuperSprint, Sprint en 1/4 in mijn eigen achtertuin tijdens het Hemelvaartsweekend. De verrassing tijdens de Stadstriathlon van Weert en natuurlijk hét hoogtepunt van dit jaar en waar alles een beetje om draaide: mijn eerste IRONMAN deelname in mijn geboortestad Maastricht.
Ook heb ik dit seizoen heel veel nieuwe en leuke contacten opgedaan, zowel in het triathlon circuit en daarbuiten. En niet te vergeten jullie, volgers van mijn blog! Wat ben ik nog altijd vereerd met de vele volgers in zo'n korte tijd en al die leuke reacties op mijn verhalen, succes en tegenslagen. Helemaal top! En daar gaan we gewoon lekker mee door, ook in de wintermaanden.
Natuurlijk vergeet ik zeker ook niet de moeilijke momenten. De momenten van afzien of het even helemaal niet zien zitten. Maar ook dat is een enorme leerschool geweest en zal mij uiteindelijk alleen maar verder brengen. Of zoals de voormalig gouden hockeycoach Marc Lammers vandaag tijdens een presentatie in de Jaarbeurs in Utrecht heel levendig vertelde, en ik citeer: "Winnaars hebben een plan, verliezers een excuus. Winnaars zeggen: mogelijk, verliezers: moeilijk. Winnaars laten iets gebeuren, verliezers wachten tot iets gebeurd." En daarmee komt ook aan dit verslag helaas weer een eind.
Ik ga nu nog even een paar daagjes uitrusten en mij dan voorbereiden op marathon van Eindhoven op 8 oktober a.s..
Tot snel!
