Verslag: een triathlon op Franse bodem...
Zoals elk jaar verblijven wij ook dezer weken weer op ons geliefde stekje in de Zuid-Franse Ardèche. Lekker uitrusten van een jaar lang hard werken en per fiets of met de wandel- of loopschoenen onder, dwalen door het ruige landschap. Ook een lekkere open water zwemtraining in de gelijknamige rivier mag daarbij niet ontbreken.
Ook elk jaar zoek ik naar een leuke, soms ludieke uitdaging op sportief gebied. Zo denk ik met veel lol nog vaak terug aan een toertocht die ik hier eens heb verreden waarbij de ravitaillering telkens uit een goed gedekte tafel met allerlei typische franse lekkernijen - ja, zelfs de wijn ontbrak niet! - bestond en we ons konden afkoelen in de tot gelegenheidszwembad omgetoverde voederbak van de koeien. Of wat te denken van de vele malen dat ik de befaamde Mont-Ventoux, niet heel ver hier vandaan, heb beklommen. Vorig jaar nog - ik zat toen in volle voorbereiding op de IRONMAN MAASTRICHT en ben hem daarom zelfs helemaal vanuit de Ardèche aangereden - was dit zelfs mijn zwaarste maar tevens beste mentale training ooit.
Dit jaar wilde ik het echter eens over een andere boeg gooien en struinde ik de eerste dagen op de camping het internet af op zoek naar iets leuks.
“...de befaamde Mont-Ventoux...mijn zwaarste maar tevens beste mentale training ooit.”
Al snel kwamen de gedachten op, hoe kan het ook anders, een triathlon! Misschien wel ingegeven door de wedstrijd die nog altijd heel erg hoog op mijn bucketlist staat - de Triathlon des Gorges de l’Ardèche - en die dit jaar net voordat wij hier aankwamen helaas al plaatsvond. Niet alleen in Nederland is triathlon de snelstgroeiende sport van dit moment. Ook in Frankrijk komen er steeds meer wedstrijden op de kalender. Heel verrassend was het dus ook niet dat ik hier tijdens ons verblijf bijna elk weekend aan de start kon verschijnen van een of andere wedstrijd. De keuze viel uiteindelijk op de ‘Distance S’ (iets meer dan een sprint) van het in het Rhônedal gelegen dorpje Codolet. Een wedstrijd die al voor de 26e keer werd georganiseerd ter gelegenheid van de festiviteiten op ‘Quatorze Juillet’, de Franse nationale feestdag. Nog even een mailtje naar de organisatie om zeker te weten dat ik hier ook met een Nederlandse atletenlicentie aan de start mocht verschijnen en het aftikken van 25 euries - waar vindt je ze nog zo goedkoop tegenwoordig?! - stond ik warempel op de startlijst. Gewoon. Zonder enig doel, just for fun.
"De keuze viel uiteindelijk op de ‘Distance S’ (iets meer dan een sprint)..."
Die zaterdag ging al om 6 uur de wekker, slopen we op onze tenen de camping af en na een licht ontbijtje vertrokken Romy en ik op weg naar Codolet. Ik had totaal geen idee van wat te verwachten - ik dacht wellicht net zoiets aan te treffen als die toertocht van een paar jaar terug - maar daar aangekomen bleek het best een groots opgezet evenement. Het was zoeken naar een parkeerplekje, er stond een file bij de inschrijfbalie, en ja zelfs bij de toiletten stond er een rij. Een gezellige drukte zo vroeg in de ochtend met uiteindelijk een kleine 300 mannen en vrouwen en nog eens ca. 25 estafetteteams die aan de start zouden verschijnen.
"...file bij de inschrijfbalie!"
Nadat ik mijn startbescheiden in ontvangst had genomen, bezocht ik nog even het toilet voor een sanitaire stop en een verkleedpartij - het was sowieso een non-wetsuit race maar een trisuit mét mouwtjes was echt not done - begaf ik mij naar de wisselzone. Deze was netjes meteen bij de zwemexit gelegen maar de ondergrond....?! Van die witte poederkiezel! En omdat er vanuit de zwemexit en in de wisselzone geen matten of iets dergelijks waren neergelegd, besloot ik al snel om mijn fietsschoenen nog niet in de pedalen te klikken maar deze in de wisselzone al aan te doen. Echt ruimte voor mijn materialen was er niet en ook de fietsen hingen wel erg kort tegen elkaar aan. “Dat gaat wat geven in de T1 zometeen”, dacht ik.
"...maar de ondergrond....?! Van die witte poederkiezel!"
Met nog een tiental minuten tot aan de start gaf ik mijn rugzak af in het depot en begaf me naar de waterkant. Het zwemonderdeel was zeer goed geregeld. Het parcours - 1 ronde van 750 meter - was duidelijk zichtbaar uitgezet met tussen de grote gele boeien op elke hoek lijnen met om de paar meter kleine rode boeien. Navigeren was dus kinderspel want zelf ónder het wateroppervlak, zo bleek later, was de lijn duidelijk zichtbaar.
"Navigeren was dus kinderspel met om de paar meter kleine rode boeien."
De briefing volgde en met de eerste wave gingen de liefst 40 (!) vrouwen van start. Wij mannen waren tien minuten later aan de beurt ons nog gevolgd door de estafette teams. En tja, blijkbaar zijn in Frankrijk de regels dan toch ietsje anders dan in Nederland want zelfs met een watertemperatuur van boven de 25 graden waren er nog atleten die voor dat stukje van 750 meter een wetsuit aantrokken! Wat is het voordeel vraag je je dan af....
Na het startschot - het was een land- en massastart - volgende de gebruikelijke ‘centrifuge’ en was het knokken voor een goede plek. Ik kwam uiteindelijk ergens midden in het veld terecht en had snel mijn ritme te pakken. Helaas was mijn horloge in de ‘centrifuge’ in de stop-stand geschopt dus wat mijn zwempace is geweest; geen idee. Ik kwam met een redelijk grote groep het water uit en wat volgde was echt een draak van een wissel, voornamelijk door die kiezelsteentjes. Dat spul plakte echt óveral aan vast en door de krappe ruimte in de wisselzone had ik de grootst mogelijke moeite om mijn fietsschoenen aan te trekken. Misschien achteraf toch beter wél al in kunnen klikken en mijn voeten beetje drooglopen. Leerpuntje.
"Na het startschot volgende de gebruikelijke ‘centrifuge’..."
Iets meer dan 16 minuten na de start verliet ik de wisselzone voor het fietsonderdeel. Over brede en goed geasfalteerde wegen - oh ja, en van die hele grote rotondes waar je lekker op volle snelheid overheen kunt - verlieten we het plaatsje Codolet, op weg naar de enige klim in het parcours. Vanaf dat punt begon ik ook wat atleten voor mij ‘op te rapen’. Met een lekkere snelheid ging het weer omlaag en draaide ik rechts de lange weg langs de Rhône op. Heel veel wind stond er niet maar genoeg om toch stevig op de pedalen te moeten drukken. Al snel hing er een (of meerdere, dat weet ik niet) fietser in mijn wiel. Hoezo, non-drafting. Als een volleerd valsspeler keek meneer continu om zich heen om te zien of er geen motard met jury in de buurt was en nadat hij me net na het keerpunt passeerde riep hij ook nog ‘merci’! Op de terugweg had ik dat beetje wind in de rug en kon ik de beentjes wat rust gunnen voor het looponderdeel. Inmiddels had het zonnetje zich na de onweersbui van de voorbije nacht ook weer laten zien en liep de temperatuur snel op tot waarden ruim boven de 30 graden. Een snelle wissel volgde - dit keer wel mijn schoenen op de fiets al uitgedaan - en ik ging op pad voor de laatste 5 kilometer hardlopen. Het parcours liep voor en groot gedeelte door het nog vochtige grasland en met dat zonnetje erop was het broeierig warm. Toch had ik de eerste 2,5 kilometer een goede pace te pakken en gelukkig werd er bij elk kilometerpunt water en sponzen aangereikt. Na de doorkomst in Codolet halverwege werd de broeierige hitte me echter toch teveel en zakte mijn tempo als een baksteen omlaag. Het werd meer overleven naar de finish, want finishen wilde ik absoluut.
"...na iets meer dan 1 uur en 16 minuten kwam ik kletsnat van het zweet en met volledig volgelopen benen over de finish."
Bij het 4 kilometerpunt nog een flinke slok water genomen en wat sponzen in mijn nek uitgeknepen en probeerde ik nog eens aan te zetten. Omdat het laatste stukje parcours onder de bomen liep, lukte dat aardig en na iets meer dan 1 uur en 16 minuten kwam ik kletsnat van het zweet en met volledig volgelopen benen over de finish.
Grappig was dat ik meteen op de finishlijn al mijn uitgeprint certificaat met exacte (tussen)tijden in mijn handen geduwd kreeg. Nadat ik even op adem was gekomen en geposeerd had voor de camera van mijn trouwste supporter, liet ik mij de cola en het rijkelijk aanwezige suikergoed goed smaken.
Uiteindelijk werd ik in deze broeierige hitte en zeer sterk deelnemersveld 69e overall en 9e in mijn Age-Group, mijn derde top-10 op rij. Dik tevreden dus!
"Grappig was dat ik meteen op de finishlijn al mijn uitgeprint certificaat met exacte (tussen)tijden in mijn handen geduwd kreeg."
Een triathlon op Franse bodem, een tussendoortje, just for fun. Ik kan het je ten zeerste aanrader!
