Triathlon La Roche (B) 2016, een terugblik...
De wintermaanden zijn niet alleen de ideale periode om te werken aan een goede basis voor het nieuwe seizoen. Het is ook een mooie tijd om nog eens terug te blikken op het voorgaande seizoen. Wat ging er allemaal goed en wat kan zeker nog worden verbeterd. Wat waren de hoogtepunten en wat wil ik liever snel weer vergeten.
Graag neem ik jullie nog eens mee terug naar 11 september 2016, de dag dat de triathlon van La Roche op de kalender stond.
La Roche, of volledig La Roche-en-Ardenne, is een kleine stad die het bruisende toeristische hart van de Ardennen vormt. La Roche ligt dichtbij andere toeristische trekpleisters als Durbuy, Stavelot, Houffalize en Coo en is een prima uitvalsbasis om de Ardennen te bezoeken, bijvoorbeeld op de mountainbike. Niet voor niets is La Roche dan ook bijzonder populair bij Nederlandse vakantiegangers.
Het affiche klonk uitdagend: "Het zwaartepunt in deze enige echte Ardennen triathlon van het land ligt in het fietsen. De scherprechter hier is de Col de la Haussire. Tijdens de korte afstand dienen er 1150 hoogtemeters te worden overbrugd en maar liefst 1950 hoogtemeters tijdens de lange afstand. Gelukkig is het lopen door het vernieuwde centrum van La Roche vlak!"
Nou ja, vlak? Zo vlak bleek het looprondje nu ook weer niet. Maar daarover later meer. Voor zijn 5e editie had de Triathlon van La Roche sowieso ook een ware metamorfose ondergaan. Na enkele keren van locatie te zijn verhuisd, kwam de triathlon eindelijk weer terug naar het centrum van La Roche. De aparte 111 formule was verdwenen en had plaatsgemaakt voor twee volwaardig nieuwe afstanden: een korte- en een lange afstand, respectievelijk 800m-43km-8km en 1600m-82km-16km. De triathlon in La Roche was tevens de finale van de UrbanTriSports 3Series dus alle Belgische toppers waren aanwezig. Voor mij was La Roche de laatste triathlon van mijn mooie eerste seizoen als amateur triatleet.
La Roche staat dus zoals gezegd bekend als een pittige, maar mooie wedstrijd. Vooral maar liefst drie keer de Col de la Haussire, de zwaarste helling van de Benelux, is voor velen een behoorlijke uitdaging. Kijk hier maar eens voor het profiel en een leuke video waarin de volledige klim wordt geanalyseerd. Maar een uitdaging? Daar hou ik wel van!
Om hiervan op de ochtend voor de wedstrijd zelf niet in de stress te raken, legde ik zoals inmiddels gebruikelijk al de avond van tevoren mijn spulletjes klaar aan de hand van mijn checklist. Een lijst die ik in de loop van mijn eerste seizoen zelf had samengesteld.
"Oeps! Waar is toch mijn zwembril gebleven? Ik zal hem toch niet afgelopen dinsdag op de clubtraining in het zwembad hebben laten liggen?" Alles overhoop gehaald, maar van mijn brilletje geen enkel spoor. "Nou ja, dan maar die oude bril (lees hier o.a. mijn ervaringen daarmee) en hopen dat er dit keer géén water naar binnen sijpelt", dacht ik.
De ochtend van de wedstrijd was het vroeg uit de veren. La Roche was namelijk dik een uurtje rijden vanuit mijn woonplaats Eijsden en ik wilde ruim op tijd aanwezig zijn. Eenmaal aangekomen en de auto geparkeerd bij het plaatselijke zwembad, ging ik op zoek naar de wisselzone om fiets, schoenen, etc. klaar te zetten voor de wedstrijd. Het zonnetje begon inmiddels ook al goed door te komen en daarom zocht ik samen met mijn beide supporters - mijn vrouw Romy en mijn moeder waren wederom met mij meegereisd - een terrasje op aan de oever van de rivier, de Ourthe. "Even opwarmen", dacht ik, "want de watertemperatuur lag toch slechts rond de 17 graden!"
Na een drankje, banaantje en sanitaire stop, zei ik hen gedag en zocht de wisselzone op om mijn wetsuit aan te trekken. Het was een rolling start en aangezien het zwemonderdeel nog niet mijn sterkste is, zocht ik een van de achterste startvakken aan de oever van de rivier op. De dames mochten als eerste van start en ik maakte intussen nog even een praatje met iemand van de triathlon vereniging uit Stein. (Mocht je dit lezen, mea culpa dat ik je naam vergeten ben)
Het startschot klonk en met tussenpozen van 1 seconde ging het deelnemersveld te water. Langzaam liep ik naar voren en uiteindelijk mocht ook ik het water in. Het water was inderdaad erg koud voor de tijd van het jaar en ik moest toch even behoorlijk wennen. Omdat ik tot overmaat van ramp ook nog eens gedonder had met mijn zwembril - jawel, dat ding liep continu vol water - raakte ik snel achterop. Enige voordeel was wel dat ik geen tijd had om na te denken over het koude water. Pas nadat ik voor het eerst onder het oude bruggetje door was gezwommen en een aantal keren mijn zwembril opnieuw had opgezet, kwam ik in mijn ritme. Gelukkig haalde ik ook alweer snel wat zwemmers in. De Ourthe is een vrij rustige rivier en op wat kanovaarders na geen drukke vaargeul. Sterker nog, alleen een aangelegde 'barrage' net aan de rand van het dorp maakt dat er een redelijke laag water in staat. Zeker onder het bruggetje was dat goed te merken want ik raakte met mijn handen regelmatig de bodem.
Na twee volle ronden van 800 meter klom ik weer de oever op voor de wissel naar het fietsonderdeel. Zoals ik inmiddels al gewend was, bleek het merendeel van het deelnemersveld al op weg. Maar fietsen is nog steeds mijn betere onderdeel, dus zorgen maakte ik mij zeker niet. De wissel duurde wat langer dan normaal omdat ik moeite had om mijn compressiekousen aan te trekken. Door het koude water waren mijn handen redelijk stijf en dan zijn die dingen niet heel handig. "Volgend seizoen toch maar eens tubes aanschaffen", dacht ik.
Eenmaal de wisselzonde verlaten was het meteen klimmen geblazen! Na slechts 200 meter draaide ik bij het plaatselijk kerkje linksaf de Col de la Haussire op. De eerste 400 meter meteen een kasseienstrook aan dik 11%. Van tevoren had ik het parcours op papier al wel bestudeerd en wist dat dit komen zou. Ik schakelde dan ook meteen naar een zo klein mogelijk verzet, maar zelfs met een 36-32 kreeg ik de benen maar moeilijk rond. Hoe kon het ook anders want een beetje warm draaien na het zwemonderdeel was er immers niet bij.
Aan het eind van de eerste kasseienstrook, bij het verlaten van het dorp, liep de weg nog wat verder op naar een slordige 16% om na nog eens 200 meter weer een beetje af te zwakken richting de 9%. Ik had enorm pijn in mijn onderrug van de kracht die ik op de pedalen moest zetten, vermoedelijk omdat mijn spieren nog niet warm genoeg waren. Eenmaal langs het kerkhof volgde een korte afdaling om vervolgens scherp linksaf te draaien om nog eens 400 meter tegen 13% te klimmen. De eerste van de drie ronden zag ik dit niet goed aankomen en belande daarom met een veel te groot verzet op dat stukje klim. Omdat ik nog aardig wat vaart uit de afdaling mee kon nemen, lukte het me echter wel om nog een paar tandjes terug te schakelen. Met enig duw- en trekwerk lukte het me om boven te komen.
Eenmaal boven - dacht ik - was de eerste en enige bevoorradingspost in het fietsrondje. Alhoewel ik nog anderhalve bidon bij me had, besloot ik de halflege te vervangen door een volle.
Na de de bidon te hebben aangenomen volgde weer een korte afdaling waarna ik nogmaals mijn klimmersbenen mocht aanspreken voor een dikke kilometer door de bossen met percentages variërend van 8 tot 14%. De pijn in mijn onderrug begon wat te zakken en voor het eerst kon ik mijn ritme vinden. Op het lichtste verzet lukte het me om een gemiddelde van 11km/u vast te houden. Net zoals zovelen had ook ik gelukkig gekozen voor mijn gewone race- boven mijn tijdritfiets. Toch was er nog steeds een enkeling die op een tijdritfiets met dicht achterwiel en redelijk groot verzet bijna surplace boven probeerde te komen. Dan vraag je toch af: "Heb je nu echt van te voren het parcours niet verkend, zelfs niet op papier?". Het zag er gewoon niet uit!
Eenmaal écht boven draaide het linksaf en kon ik eindelijk even de benen wat rust gunnen. Ik nam weer een gelletje en wat vocht en ik had zelfs nog even oog voor het bordje dat vermeldde dat ik de top van de moeilijkste helling van België had bereikt. De afdaling die volgde was een behoorlijk pittige. De weg was smal, net als de klim daarvoor, en het asfalt kende flink wat bulten. Halfweg lag een scherpe bocht naar rechts en ik had moeite om de fiets daar onder controle te houden. Aan het einde van de afdaling was het, hoe kan het ook anders, meteen weer klimmen geblazen. Dit keer wel een stuk minder steil en over de brede weg die La Roche verbindt met de wat verder gelegen autosnelweg naar het zuiden. Oppassen was het wel, want op diezelfde helling kwamen op de andere weghelft de eerste atleten alweer richting start/finish naar beneden denderen.
Ik vervolgde mijn weg. Op het plateau was een plaatselijk rondje voorzien en was het twee keer keren op de weg. Dat keren is en blijft toch niet mijn ding, hoe breed de weg ook is. Dit wetend en om anderen niet te hinderen, reed ik op elk keerpunt een paar meter door om met een voet aan de grond om te draaien. En toen was het zover! De 8 kilometer lange afdaling over een heerlijk brede weg, terug naar het centrum van La Roche. Even lekker gas geven en de benen wat rust gunnen op weg naar nog twee van deze pittige fietsronden. De tweede beklimming van de Col de la Haussire was mijn beste. Ik was nu goed warm en had de klim nu ook aardig in het hoofd. Ik bedwong hem in een lekkere cadans en kon ook eindelijk weer eens wat volk inhalen. Voor sommige deelnemers bleek het toch gewoon echt wat te veel van het goede. Ik zag er al behoorlijk wat met de fiets in de hand de klim op lopen! Of terug....
De derde keer de lange afdaling terug naar de wisselzone liet ik de fiets wat meer lopen en hield de benen wat vaker stil. Ik moest immers nog 16 kilometer hardlopen en de beentjes voelde al best zwaar.
De wissel ging snel. Fiets aan het rek en loopschoenen aan. Ik heb elastieken veters, dus strikken hoef ik niet. Het hardloopparcours liep grotendeels door het centrum van La Roche en langs de oevers van de Ourthe. Alhoewel in het affiche gepromoot als vlak zaten er toch aardig wat hoogtemetertjes in. Deed het eerste heuveltje na 1 kilometer al best even pijn, het slingerbergje dat daarna volgde hakte er behoorlijk in. Toch lukte het me om goed in m'n ritme te komen. Halverwege was de bevoorradingspost. Ik nam alleen wat water - gelletjes had ik nog steeds genoeg - en vervolgde mijn weg. Op het vlakke stuk langs de rivier, wist ik zelfs even onder de 5min/km te lopen. "Hè?", dacht ik, "klopt dat wel?". Maar het was echt zo. Ik wist er ondanks de vermoeidheid nog een aardig tempo uit te persen.
Nog een laatste keer linksaf de brug over - de brug waar ik zo'n 4 uur eerder twee keer onderdoor gezwommen was - en daar lag ie dan; de finishboog! Ik gaf nog even flink gas en met een brede glimlach kwam ik bijna zwevend (zie eerste foto in dit artikel) over de finish. Helemaal kapot viel ik in de armen van Romy. Ik had het gehaald. Mijn eerste (bijna) halve triathlon, na de estafette bij de IronMan Maastricht mijn tweede hoofddoel van dit eerste seizoen.
Het fietsen was zoals gezegd pittig. Het Lopen ging voor mij super! Finishen zonder afstappen of wandelen was het doel en dat is gelukt. En dat het resultaat op papier dan ook nog vrij aardig bleek te zijn, was mooi meegenomen: 113e overall, 26e in mijn agegroup.
Kan ik je de triathlon in La Roche aanraden? Zeker! Maar onderschat 'm niet, zeker meteen 'koud' de zwaarste helling van de Benelux op liegt er niet om. Maar ga je net als ik een flinke uitdaging niet uit de weg dan zeg ik: doen! Oh ja, ook voor supporters is dit een leuke wedstrijd. Los van het feit dat La Roche een leuk toeristenplaatsje is, speelt alles zich grotendeels in het centrum af. Nou ja, behalve het fietsrondje dan.
Bewegende beelden spreken altijd net iets meer tot de verbeelding, daarom tot slot nog een leuk videoverslag van de organisatie. Goed kijken! Vooral ff rond 5 minuten, dan flits ik ook nog even door het beeld, voorafgaand aan de koploper bij de dames. En zo rond de 6 minuten is goed te zien hoe steil het was.....
