IronMan training, week 9-28: de beentjes op spanning houden...

Met slechts 7 dagen tussen de Sprint triathlon van Herderen en de 1/2 marathon van Venlo was het deze week zaak om én snel te herstellen en toch proberen om de beentjes op spanning te houden. Omdat ik nog niet eerder twee wedstrijden zo kort achter elkaar had gehad, was ik dan ook heel benieuwd hoe me dit zou vergaan. Ondanks de zware omstandigheden in Herderen voelde ik mij maandag alweer prima in orde. Op kantoor - vanwege een verbouwing is mijn werkplek tijdelijk op de 4e verdieping en de ingang tijdelijk in het souterrain gelegen - kwam ik met gemak de trappen op. Ja soms zelfs met twee treden tegelijk. "Zou dat komen omdat de benen nog op spanning staan van de wedstrijd van gisteren of kan herstel inderdaad écht zo snel gaan", was mijn gedachte. Om het herstel wat te bevorderen, pikte ik 's avonds ook nog even een hele lichte duurtraining op de Tacx mee. Toch kon ik niet voorkomen dat ik dinsdagmorgen met wat stijve spieren mijn bed uitkwam. De rest van de week werkte ik met uitzondering van een extra ingelaste rustdag op zaterdag - gezien het goede gevoel dat ik mee terugnam uit Herderen wilde ik alsnog proberen om in Venlo mijn PR scherper te stellen - mijn normale trainingsprogramma af. Het werd een kennismaking met weer een nieuwe trainingsvorm, de racefiets verruilde ik voor de TT-bike en de Tacx borg ik voorlopig weer op. De week van dag tot dag...

Maandag

Eigenlijk niet de bedoeling, maar omdat ik mij zo goed voelde en het herstel daarmee dacht te bevorderen, klom ik 's avonds - voorlopig voor een laatste keer - nog een uurtje op de Tacx voor een hele rustige duurtraining. Maar niet voordat ik mijn verslag van de wedstrijd in Herderen met jullie had gedeeld. Heb je het gemist, klik dan nog eens hier.

De hersteltraining verliep zonder enige moeite. Nou ja, behalve dan dat in het laatste kwartier niet ik, maar de Tacx er de brui aan gaf. De binnenband van de trainerband was weer eens langzaam leeggelopen! Dan dus maar op het zwaarste verzet mijn eigen weerstand creëren om in de gewenste hartslagzone te blijven.

Dinsdag

Nog voor het avondeten bond ik de hardloopschoenen onder voor een toch wel pittige training. In het schema stond, na een warming-up van 10 minuten, een blok van 8 sprints (1min. all out + 2min. rust) gepland tegen een helling van 4-6%, gevolgd door een 55 minuten durende duurloop in D2. Omdat de dichtstbijzijnde helling van dat kaliber toch iets verder dan 10 minuten weg lag, besloot ik al een stukje van die afsluitende duurloop naar voren te halen.

"...na een warming-up van 10 minuten, een blok van 8 sprints (1min. all out + 2min. rust)..."

Voor de sprints werd het uiteindelijk de Mescherberg nabij Eijsden omdat daar rond dat tijdstip nog maar weinig verkeer overheen gaat. Ik had wel al vaker van dit soort sprintjes op vlak of licht glooiend terrein gehad, maar nog nooit bergop. Weer een nieuwe ervaring dus! Bij elke sprint haalde ik ongeveer 230 meter en omdat de helling na 100 meter nog iets scherper werd, voelde het vooral het tweede deel alsof ik aan een hele dikke elastiek achterwaarts werd getrokken. En ondanks dat ik in mijn core trainingen ook andere spiergroepen train, voelde ik spierspanning op plekken waar ik dat nog niet eerder had gehad. Vooral mijn bilspieren, haha!

Na de sprints rondde ik bij een ondergaand zonnetje en snel zakkende temperatuur de duurloop in een rustig tempo af. Later die avond volgde weer de wekelijkse zwemtraining van de club, dit keer korte techniekoefeningen afgewisseld met wat langere duursessies in Z1/Z2.

Woensdag

Tijd om de tijdritfiets maar eens van de Tacx te halen en de nieuwe, zeg maar 'cockpit' afstellingen (ander stuur, andere ligsteunen, etc.) op het asfalt uit te proberen. Alhoewel...., ik twijfelde nog even of ik niet toch nog een keertje met de gewone 'racer' naar kantoor moest gaan. Het had die nacht gevroren en daarbij was het pas weer een eerste keer buiten, dan ook nog met aangepaste afstelling en vorig seizoen was ik toch altijd wat onzeker geweest op dat ros. Maar eens moest ik ook dáár doorheen en dus besloten toch met de tijdritfiets naar Heerlen te rijden.

"Tijd om de tijdritfiets maar eens van de Tacx te halen en de nieuwe, zeg maar 'cockpit' afstellingen (ander stuur, andere ligsteunen, etc.) op het asfalt uit te proberen."

Lekker warm aangekleed peddelde ik in alle rust die kant op. De fiets en nieuwe afstellingen daarvan voelde meteen erg comfortabel. Tuurlijk, nog een beetje onwennig - vooral in afdalingen - maar duidelijk meer stabiliteit dan voorheen. Misschien dat toch ook die core trainingen daar positief aan hebben bijdragen, who knows. Zo vroeg in de ochtend en met hier en daar nog wat rijpafzetting op de weg, durfde ik het alleen nog niet aan om al in de beugels te gaan liggen.

Ook de terugweg 's middags verliep prima en bij elke kilometer voelde ik me zekerder. Went toch weer snel! Enige minpuntje was misschien de beklimming van de Daalhemmerweg in Valkenburg. Geen hele steile klim, maar met mijn 36-21 als kleinste verzet werd ik er nog even aan herinnerd dat ik de cassette nog had moeten vervangen voor mijn 11-28 want anders ga ik die Hallembaye tijdens de IronMan deze zomer geen twee keer 'relaxed' over komen denk ik.

Donderdag

Een herhaling van zetten met de wekelijkse core stability training voorafgegaan door de, zoals inmiddels door mijzelf gedoopte, Kinderköpkes trainingsloop in hartje Maastricht. Donderdag was overigens wel de eerste dag dat ik even moeite had met een stukje time-management. Ook de doordeweekse trainingen beginnen wat langer te worden en dus wordt het steeds meer passen en meten qua beschikbare tijd buiten het werk om.

Vrijdag

Vrijdagmorgen toog ik weer naar het Geusseltbad voor een individuele zwemtraining. Dit keer een duurtraining met een kern 2400m in Z2. Na een korte warming-up wisselde ik van baan en begon aan de kern. Ik zat snel lekker in mijn ritme en wist het tempo net onder de grens van 2:00/100m te houden. Tijdens de training besteedde ik nog eens extra aandacht aan de vorige week verkregen tips om nog meer horizontaal in het water te liggen. Door ook mijn hoofd onder water weer iets op te richten - ik was eraan gewend geraakt mijn kin redelijk naar mijn borst te trekken - en zo'n 2 a 3 meter vooruit te kijken, kon ik ook mijn handinzet beter bijsturen. Uiteindelijk rondde ik de kern af in een gemiddelde van 1:58/100m.

"Ik kon de fiets ook tegen de wind in netjes onder controle houden en haalde met redelijk eenvoud de 35km/u, tijdens de intervallen met momenten zelf iets boven de 45km/u."

Na een lichte lunch stapte ik op de tijdritfiets voor een intervaltraining langs het Albertkanaal (B). Er stond aardig wat wind en dus was ik benieuwd hoe dat qua stabiliteit zou voelen, zeker nu ik ook wat hogere wielen had gestoken. Eenmaal langs het kanaal had ik het eerste deel de wind op de kop, soms licht van opzij. Toch durfde ik het nu wel aan om in de beugels te gaan liggen. De diverse aanpassingen bleken ook nu weer positief uit te pakken. Ik kon de fiets ook tegen de wind in netjes onder controle houden en haalde met redelijk eenvoud de 35km/u, tijdens de intervallen met momenten zelf iets boven de 45km/u.

Het waren deze week weliswaar pas de eerste drie 'asfalt'-trainingen, maar het gevoel op de tijdritfiets lijkt goed. Eens afwachten of dat de komende weken en vooral tijdens een eerste wedstrijd nog steeds zo is.

"...ik toch wilde proberen om op zondag in Venlo mijn PR op de halve marathon wat scherper te stellen."

Zaterdag en zondag

Een extra ingelaste rustdag op zaterdag. Zoals in de inleiding al even aangehaald, had ik van de wedstrijd in Herderen zo'n goed gevoel overgehouden dat ik toch wilde proberen om op zondag in Venlo mijn PR op de halve marathon wat scherper te stellen. Of dat gelukt is en hoe het me in Venlo is vergaan, vertel ik je graag woensdagavond in een apart verslag. Hou het blog dus weer even goed in de gaten!

#Training #Triathlon