Venloop 2017: de halve marathon
Nog maar 7 dagen na de eerste wedstrijd van het seizoen mocht ik in het Limburgse Venlo alweer aan de bak op de halve marathon van de Venloop.
Omwille van de door griep opgelopen trainingsachterstand had ik ook voor deze wedstrijd mijn vooraf gestelde doelen laten varen. Of toch niet?! Van de Sprint triathlon in Herderen een weekje eerder had ik zo'n goed gevoel overgehouden en ook de trainingen in de tussengelegen dagen gingen zo voorspoedig dat ik het toch aandurfde om in elk geval weg te gaan op het schema van mijn persoonlijk record (PR). Dat stond sinds eind vorig jaar in Eindhoven, tevens mijn allereerste marathon op een nette 1:38:45.
Zaterdagavond legde ik als te doen gebruikelijk weer mijn wedstrijd 'gear' klaar. Dit keer geen tas vol kleding en overige materialen zoals voor een triathlon maar enkel een tas met wat kleding voor na de wedstrijd, een handdoek en wat losse spulletjes. De weersvoorspellingen gaven voor zondag een lekker zonnetje, weinig wind en zo'n 15 graden. Ideaal hardloop weer en dus koos ik om de wedstrijd te lopen in enkel een short en singlet. Aanvullende onderkleding vond ik niet nodig.
De zondag brak aan en na nog wat laatste sportvoeding en bidons met o.a. hersteldrank in te hebben gepakt, stapte ik in de auto om mijn collega Etiënne op te halen. De wedstrijd in Venlo zou ik nl. samen met enkele collega's van Obvion Hypotheken in Heerlen lopen. Weliswaar in teamverband en in de bedrijvencompetitie maar ieder kon gewoon op zijn eigen tempo de halve marathon volbrengen. De reis ernaartoe verliep voorspoedig - hoe kan het ook anders op een rustige zondagmorgen - en ruim op tijd kwamen we aan bij het plaatselijke voetbalstadion van waaruit wij met pendelbussen naar de start- en finishzone werden gebracht.
Daar aangekomen was het een behoorlijke bedrijvigheid. We zochten de Business Lounge op alwaar wij onze overige collega's zouden treffen en de mogelijkheid hadden ons om te kleden. Naast de welbekende lange rijen voor de altijd weer te weinig toiletten, viel het mij vooral op dat ik een van de weinige lopers was die enkel een singlet aanhad. Heel vaak zag ik lange broeken en shirts met lange mouw. "Waarom? Het zonnetje brandt al goed en het is toch helemaal niet koud? Die gaan het heel snel warm krijgen", dacht ik. En inderdaad, later in de wedstrijd zag je juist die lopers al vroeg in de wedstrijd oververhit het tempo drastisch moeten verlagen.
Een half uurtje voor de start nam ik alvast een isotone gelletje, dronk ik mijn laatste bidon met water leeg en zocht ik nog even het toilet op. Gelukkig waren er voor de kleine boodschap van ons mannen - sorry dames - wel ruim voldoende urinoirs aanwezig. Op naar mijn startvak.
Ik had mij ingeschreven met mijn PR uit Eindhoven en dus zou ik in het 2e startvak na de elite- en licentielopers mogen starten. Het laatste half uurtje voor de start werd opgeluisterd met opzwepende klanken van een sambaband en om het geheel wat meer aanzien te geven werden de startvakken omgeven met Braziliaans geklede danseressen. Ik deed nog wat laatste rek- en strekoefeningen en dribbelde nog wat heen en weer in het startvak. Om 13:55 uur werd het startvak geopend en mochten we al doorschuiven richting de startboog.
Om exact 14:00 uur werd de meute op gang geschoten. In tegenstelling tot in Eindhoven, waar ik zonder richttijd vooraf veel verder naar achteren moest starten, kon ik nu meteen in een goed tempo weg. Hier en daar haalde ik iemand in en hier en daar werd ik zelf ingehaald, maar er was meteen voldoende ruimte om goed door te lopen. Heeft dus ook zo z'n voordeel als ruim 7000 man achter je van start gaan, haha. Nadat we de eerste kilometer in noordelijk richting hadden afgelegd, draaide we twee keer linksom terug naar het centrum van Venlo. Daar was het een groot feest! Op de Parade - die overigens ook erg leuk versierd was voor dit evenement - stond het rijen dik en onder luid gejuich werden we de stad uitgevoerd om via enkele buitenwijken op weg te gaan naar het zuidelijk van Venlo gelegen dorpje Tegelen. Geen rijen dik, maar nog steeds voldoende volk om alle lopers een hart onder de riem te steken.
In de eerste drie kilometers voelde ik telkens een klein steekje in mijn rechter kuit. "Zal toch niet waar zijn, hè?", dacht ik, "Ik moet toch niet nú al de wedstrijd gaan staken?". Ik liep op dat moment in een lekkere pace (gemiddeld tempo) van 4:35min./km - en dus onder mijn PR - maar toch liet ik het tempo even wat zakken in de hoop dat het wat opwarm perikelen zouden zijn. Gelukkig was dat het geval. Een kilometertje verder kon ik mijn tempo weer terug opvoeren en bij het binnenlopen van Tegelen stabiliseerde ik op 4:38min./km. Wat een volk stond ook daar weer langs de kant, zeg. De vele mensen en gezellige klanken van enkele dweilorkestjes deden je gewoon even vergeten waar je ook alweer mee bezig was en voordat je het wist liep je sneller dan gedacht of in mijn geval gewenst. "Concentratie, Leunissen, concentratie!", maande ik mijzelf, "de finish is nog ver...". Er was immers nog ruim 14 kilometer te gaan en met dit tempo wist ik niet of er net zoals in Eindhoven een negatieve split in zou zitten. Een negatieve split die in Eindhoven vooral het resultaat was van het in de eerste kilometers behoorlijk geremd te worden door de grote massa lopers omdat ik daar dus verder naar achteren was gestart.
Bij het buitenlopen van Tegelen draaiden we terug naar het noorden om voor de eerste meer de Maasbrug over te steken. Mijn tempo was nog steeds naar wens en op het schema van mijn PR. Ook was het tijd voor alweer mijn derde gelletje van de dag. Vooraf had ik op mijn Garmin horloge bij elke 20 minuten een alarm ingesteld om mij eraan te herinneren op tijd een isotone gelletje te 'drinken'. Nu hoor ik je al denken, waarom? Dat is bij een halve marathon toch niet zo nodig? Het zijn isotone gelletjes van het merk SiS, daardoor dunner van samenstelling en met wat minder koolhydraten dan in een 'gewone' gel. Zo'n isotone gel zou zelfs beter moeten hydrateren dan gewoon water en daarbij vind ik het drinken uit bekertjes bij drankposten maar lastig. Tevens moet ik, met het oog op mijn IronMan deelname deze zomer, de discipline van tijdig eten en drinken tijdens een wedstrijd en het kunnen verteren van de vele sportvoeding op zo'n lange dag trainen.
De kilometers vorderden en langzaam begon ik wat last te krijgen van mijn linkerheup. Dat is bij mij een bekende klacht die zo nu en dan de kop op steekt en waar ik gewoon alert op moet blijven. Dit keer was het meer nog wat resterende vermoeidheid van de sprintjes bergop eerder die week. Niets om in elk geval voor op te geven.
Aan de overkant van de Maas ging het nog door Hout-Blerick en ook daar stonden weer massa mensen en was er flink wat entertainment langs de kant. Ik weet niet meer waar precies, maar ergens op dat punt hing een grote skippy bal boven het parcours en gewoon voor de fun - een wedstrijd moet ook leuk blijven, toch? - maakte ik een sprong en sloeg eens flink tegen die bal. Na Hout-Blerick ging het langzaam terug naar het centrum van Venlo en was het veld nog verder uitgerekt. Mijn benen werden langzaam zwaarder maar toch probeerde ik tempo te houden. Dat PR zat toch nog steeds in mijn hoofd, alhoewel het lastig zou worden. Ik liep wel nog altijd op een pace van 4:39min./km en dus nog altijd 2 seconden onder de pace in Eindhoven. "Met nog drie kilometer moet dat toch gaan lukken?", dacht ik, en ondanks de vermoeidheid hield ik stand. Ik vormde intussen samen met wat andere lopers een groepje en liepen we weer richting de Maas om nog een keer de rivier over te steken. Gelukkig was de aanloop naar deze brug redelijk vlak en dat vonden mijn bovenbeentjes in geheel niet erg. Op de brug haalde ik nog aardig wat lopers in en daar kwam het bordje van de 20 kilometer in zicht.
Met nog iets meer dan een kilometer te gaan en een weg die licht naar beneden liep, zette ik nog eens extra aan en draaide ik onder het spoor door weer de Parade op. Het leek wel of er nog meer volk op de been was dan bij de start en met al mijn laatste energie perste ik er de laatste 100 meters nog een eindsprintje uit. Met mijn Garmin klokte ik mijn tijd en zag dat die uit was gekomen op 1:38:44. Jawel, een PR met maar liefst 1 seconde!!!. Na even op adem te zijn gekomen, nam ik mijn medaille in ontvangst en zocht de waterkraantjes op om bij te tanken. Ik vulde nog wat extra bekertjes water en wachtte op de eerstvolgende Obvion-ner die binnen zou komen. Zoals verwacht was dat ongeveer 8 minuten later Etienne. De overige collega's druppelde daarna een voor een binnen, allemaal heel tevreden met hun resultaat. Ik had mijn eigen tijd met mijn Garmin goed geklokt want ook in de officiële uitslag werd een netto tijd van 1:38:44 opgetekend en daarmee was het PR dus officieel. Niet verwacht en ook niet op weg gegaan maar..., en ook al is het maar met 1 seconde - moet er nog steeds om lachen trouwens - toch gekregen.
Nadat ik mijn medaille had laten graveren, mij even wat had verfrist en mijn hersteldrank op had, keerden Etienne en ik moe maar zeer voldaan weer terug naar huis. Een mooie dag en een mooi evenement, voor herhaling vatbaar. Enige smet op de dag was dat wij 's avonds in de media vernamen dat een nog maar 23-jarige loper uit Duitsland na de finish in elkaar was gezakt en kort daarna in het ziekenhuis was overleden. Bah....
Nu even een paar dagen herstellen - ik ben misschien toch wel een beetje te diep gegaan - met lichte en vooral fiets- en zwemtrainingen en daarna de draad weer oppakken richting de zomer. De zwemloop in Valkenburg komend weekend sla ik even over dus eerstvolgende afspraak is de Sprint triathlon van ons eigen clubkampioenschap op zondag 23 april a.s. en na een driedaags trainingsweekend naar de Eiffel, volgt op zondag 14 mei a.s. de 111 triathlon van Bilzen (B); een ideale voorbereidingswedstrijd voor de IronMan.
