IronMan training, week 11-28: wat vindt mijn partner er eigenlijk van?

31 juli 2016…. Buiten is het nog schemerig en laten de eerste vogels hun gezang horen als de wekker door de slaapkamer galmt. Vandaag is het zo ver! Manlief heeft hard getraind de afgelopen maanden. Met 2 clubgenoten van de triatlonclub neemt hij deel aan de IronMan 2016 in Maastricht.

De IronMan. Ik had er wel wat over gelezen in de media en natuurlijk meegeleefd in de voorbereiding van Boudewijn, echter kon ik mij er geen voorstelling van maken hoe groot dit evenement is. Voor Boudewijn was de eerste Ironman in Maastricht (2015) de trigger om van alleen fietsen over te stappen naar triathlon. Hij was toen alleen het centrum van de stad in gegaan om te kijken en kwam super enthousiast thuis. "Dat wil ik ook!" Al snel volgde de inschrijving bij TCM, de traithlonclub in Maastricht

Al vroeg lopen we in Maastricht richting het water en naar de wisselzone. Wat een drukte! Ik kijk mijn ogen uit. Ik heb vrijdags zelf meegedaan met de NightRun, voor mij de aftrap van mijn eigen doel: werken aan mijn gezondheid en dus o.a. de strijd met mijn gewicht aangaan.

Wat een drukte, wat een bedrijvigheid, om mij heen veel zenuwachtige deelnemers en hun achterban. Naast mij mijn zenuwachtige man en mijn trotse schoonmoeder. Je merkt de spanning bij alle deelnemers en ook bij Boudewijn en zijn team- en clubgenoten. Ik ga deze dag niet helemaal beschrijven voor jullie maar ik rij van hot naar her, loop half Maastricht door (in totaal 17.319 stappen en dus 13km volgens mijn stappenteller) samen met mijn schoonmoeder om Boudewijn en zijn mede teamgenoten zo veel mogelijk aan te moedigen en sleep daarbij mijn fotocamera ook overal mee naar toe. Wat een sfeer, wat een gezelligheid! Fantastisch wat deze deelnemers presteren.

Zo trots als een pauw ben ik als Boudewijn helemaal kapot de wisselzone in komt. Het liefst was ik meteen op hem afgestormd maar helaas, dat mag en kan niet. Als ze later die dag met z’n 3-tjes over de finish komen, wist ik het al… De vraag gaat komen. Hij wil de volledige IronMan gaan doen. Slik… Ik begrijp het ook nog, want wat een fantastische ervaring, wat een uitdaging, wat een mooi evenement, wat een emoties voor de deelnemers.

"Als ze later die dag met z’n 3-tjes over de finish komen wist ik het al… De vraag gaat komen."

Een aantal weken later zitten we samen “om de tafel” om het zo maar te zeggen. De plannen hebben serieuze vorm gekregen. Echter het vergt niet alleen veel van Boudewijn maar ook van zijn omgeving, met name van mij. Uren lang spreken we er over. Ik snap zijn verlangen om een keer de IronMan te doen maar wat vergt dat van mij als partner? Hoe pakken we dit dan aan?

Uiteindelijk komen we samen tot de conclusie dat we er voor gaan!

Trainingsschema’s worden gemaakt en ook de huishoudelijke taken worden onder de loep genomen. In de begin fase is het wel nog enigszins te combineren, echter naar mate de trainingen langer worden, des te moeilijker het te combineren valt. Het huishouden is dus een van de taken die mij extra toe bedeeld worden.

Hoe gaat het dan nu een paar maanden later?

Het niet altijd even makkelijk. Boudewijn traint 6 dagen per week en de trainingen worden steeds langer en intensiever. Hij is veel van huis en als we 's avonds onder de wol kruipen, is hij meestal binnen 5 minuten vertrokken. De was stapelt zich steeds sneller op - jeetje wat een sportkleding! - de stofvlokken zie je soms even onder de kast uit waaien en moet ik nu alweer boodschappen doen? Ik merk dat ik mijn vrije dagen niet meer zo vol moet plannen met afspraken, want het huishouden krijg ik niet meer zo goed bijgehouden als normaal. Nu merk je inderdaad dat het meer impact krijgt op ons privé leven.

Zondag is de dag dat we hebben afgesproken dat er geen trainingen zijn gepland en we deze dag voor ons tweetjes houden. Nou ja, behalve voor wedstrijden dan. Maar jullie kennen het wel, je wordt uitgenodigd door familie en vrienden, onverwachte gebeurtenissen die er tussendoor komen…. Het is soms behoorlijk puzzelen in onze agenda.

Inmiddels heb ik zelf wel de draai gevonden in het feit dat Boudewijn veel van huis is en ik rekening moet houden met zijn trainingen én geleerd dat ik mijn agenda anders moet indelen op mijn vrije dagen. Minder leuk voor onze familie en vrienden, maar ik weet zeker dat zij er wel begrip voor hebben. Ná 6 augustus hebben we weer meer tijd...

Romy’s gaarkeuken zorgt intussen voor de gezonde voeding met een afwisselend weekmenu en vaak worden er nieuwe recepten uitgeprobeerd. Want zoals jullie eerder lazen, heb ik ook een doel te behalen.

"Met veel plezier maak ik nieuwe recepten, zoals deze salade met o.a. mango, serranoham en avocado..."

"Smullen maar!!! Zelfgemaakte kip siam..."

Ik ben inmiddels 14 kilo afgevallen, maar heb mijn doel nog niet bereikt. Ik zorg voor voedzame, gezonde maaltijden en daarin pas ik de porties voor Boudewijn aan. Natuurlijk eten we ook regelmatig iets wat niet behoort onder de “healthy lifestyle”. Een lekkere friet met zelfgemaakt zuurvlees (limburgs stoofvlees) of een ordinaire pizza gaat er zeker ook in hoor.

Maar ook daarbij moet ik rekening houden met het tijdstip dat eten klaar moet zijn. Wat maak ik wanneer, want bijvoorbeeld voor een zwemtraining kan ik geen zware maaltijd voorschotelen.

Daarnaast sport ik zelf 2x per week direct na het werk en ben ik pas laat thuis. Dan zorg ik meestal wel dat het een makkelijke maaltijd is die snel klaar is of iets dat ik kan opwarmen. Voor wedstrijden overleg ik altijd even met Boudewijn wat hij wilt eten, vaak kiest hij dan voor een pasta.

Maar het is gelukkig niet alleen maar moeilijk hoor! Sinds een paar weken traint Boudewijn op donderdag met mij en mijn Personal Trainer mee. Gezellig toch! Samen een trainingsmomentje en er wordt regelmatig ook gelachen als we met z’n tweetjes oefeningen aan het doen zijn.

"Liefde is...samen trainen, ieder voor een eigen doel.​"

Vorige week is Boudewijn met mij mee gaan hardlopen. Nou ja, voor hem meer wandelen vergeleken met het tempo dat hij normaal loopt maar na de halve marathon in Venlo voor hem een prima hersteltraining. Voor mij fijn om een keer samen te hardlopen. Wat mij betreft mogen we dat vaker doen maar helaas past dat niet helemaal in de trainingsagenda, haha. Vond het wel gezellig en je trekt je toch aan elkaar op om het zo te zeggen. Ik was in ieder geval een tevreden mens na onze korte hardloopronde.

Maar wat betekent de IronMan voorbereiding dan nog meer als alleen maar zorgen voor huishouden en eten? Vooral ook emotionele steun. Op positieve momenten als ik hem sta aan te moedigen langs de kant, maar ook op de moeilijke momenten.

Zoals trouwe volgers gelezen hebben, is hij in februari na de carnaval behoorlijk ziek geweest. En ja… je weet wat ze over mannen en ziek zijn zeggen, maar hij was echt ziek. Buiten het feit dat hij ziek was, was er nog iets anders aan de hand. Zijn humeur was soms echt beneden alle peil. Ik wist direct wat er speelde en heb er niet veel van gezegd, hem gelaten en wijselijk mijn mond gehouden. Uiteindelijk kwam er natuurlijk een kleine uitbarsting omdat ik niet langer mijn mond kon houden en hij moest dan ook schoorvoetend toegeven dat ik gelijk had en hij zijn frustratie van het ziek zijn en zijn trainingen die niet konden plaatsvinden, niet op mij moest af reageren. Ook toen hij weer beter was en zijn trainingen hervatte, kwam alle frustratie er uit want hij had natuurlijk ingeleverd en dat zinde hem voor geen meter! Op zo’n moment heeft manlief je ook hard nodig. Moed inspreken, hem laten inzien dat hij het niveau echt wel weer snel oppakt als hij eenmaal volledig herstelt is.

Zich schuldig voelen om een training over te slaan.... Dat heeft me wel wat overtuigingskracht gekost. Jeetje, alsof je er slechter van wordt als je een keer geen zin hebt in een training of je gewoon te moe bent. Als je lichaam je even tot een halt roept en echt moe is, ben ik er van overtuigd dat het dan net beter is er even aan toe te geven en je lichaam een keer wat extra rust te geven. Des te gemotiveerder ben je dan je volgende training, toch?

Maar 1 ding, ik zal nooit of te nimmer beslissen of Boudewijn wel of niet een training moet overslaan. Dat heb ik hem ook duidelijk gezegd. Ik kan hem alleen maar aangeven wat ik er van vind, hij beslist zelf wat hij daar mee doet. Tuurlijk is het dan stiekem toch heerlijk als ik een avondje vaker lekker warm tegen hem aan kan kruipen op de bank.

En tja, dan zijn er nog van die onvoorziene omstandigheden. De moeder van Boudewijn is afgelopen week lelijk ten val gekomen en bleek daarbij een gecompliceerde breuk in haar voet/enkel te hebben opgelopen. Ze mag absoluut niks doen, alleen maar opstaan om naar het toilet te gaan en dan vooral niet op haar gegipste been steunen. Voor de rest alleen maar met haar voet omhoog zitten. Tja, wat doe je dan als (schoon)moeders alleen is? Geen discussie mogelijk; we namen haar bij ons in huis. Bed in de woonkamer, tafeltje er bij om een paar spulletjes kwijt te kunnen en daar lag ze dan, als een prinses op de erwt.

Gelukkig had ze geen pijn, maar ze moest echt met alles geholpen worden. Toen we 's avonds in bed lagen en een beetje bekomen waren van alles, rees natuurlijk ook de vraag: "hoe moet dat nu met mijn trainingen?" Direct weer een stuk onrust, zowel bij Boudewijn als bij mij, want hoe krijgen we de zorg voor moeders geregeld als we moeten werken en met Boudewijn's drukke trainingsschema?

"...na het weekend direct alle hulpmiddelen geregeld..."

Boudewijn zou ook nog eens zaterdag naar Volkel gaan waar de wetsuit testdag van zijn sponsor, Triathlonaccessoires.nl, plaats zou vinden en ik had ook al afspraken opstaan. Samen met de zus van Boudewijn hebben we elkaar afgewisseld en zo konden we gelukkig allemaal iets voor elkaar betekenen en was moeders verzorgd. De daarop volgende dagen hebben Boudewijn en ik moeders lekker verwend en verzorgd en kon Boudewijn thuis werken met goedvinden van zijn collega's waar we hen uiteraard erg dankbaar voor waren.

Gelukkig werk ik zelf als verpleegkundige bij een medisch speciaalzaak en heb ik na het weekend direct allerlei hulpmiddelen geregeld die mijn inziens nodig waren. Schoonmoeder en krukken lopen was namelijk een zeer gevaarlijke combinatie. Dat lukte toch niet zó goed... Nooit gedacht iemand blij te kunnen maken met een rolstoel en en looprek maar maandag avond sjeesde schoonmoeder zo blij als een kind met de rolstoel door ons huis. Vandaag op controle geweest, helaas laat de operatie nog even op zich wachten. Vandaag is ze voor het eerst weer naar haar eigen huisje gegaan en krijgt ze daar waar nodig nog steeds hulp van ons. 24 uurs zorg is even wat minder nodig met alle hulpmiddelen die ik geregeld had.

Ook nu was het weer enorm passen en meten, maar toch zijn we er weer in geslaagd om het trainingsschema vast te kunnen houden. Maar de onrust die Boudewijn soms heeft! Hebben jullie daar ook wel eens last van? "Als ik het maar haal?!"

Als ik het maar haal? Natuurlijk haalt mijn lieve man dit!!! En al moet ik Boudewijn samen met de rest van de supporters over de finish schreeuwen, halen doet hij het zeker. En dan ben ik super trots, want dan ben ook ik eindelijk getrouwd met een echte IronMan.