111 triathlon Bilzen (B) 2017: abonnement op de wind...
Na 16 weken van voorbereiding stond op zondag 14 mei jl. met de 111 triathlon in Bilzen de eerste A-wedstrijd van dit seizoen op het programma. Een wedstrijd met een bijzonder karakter waar het zwaartepunt in het fietsonderdeel ligt. 100, nagenoeg vlakke kilometers langs het Albertkanaal en dus de ideale wedstrijd voor een hardrijder zoals ik.
In tegenstelling tot vorig jaar waren de condities een stuk beter. Althans, de temperatuur was een stuk hoger en het zonnetje scheen maar zoals al de hele week bleef het ook zondags flink doorwaaien en dat maakte nu juist het fietsonderdeel weer wat zwaarder. Het lijkt wel alsof de wedstrijden in België sowieso een abonnement op de wind hebben genomen want ook de Sprint triathlon in Herderen werd door de harde wind nog eens extra zwaar gemaakt.
De dag voor de wedstrijd toog ik nog even maar mijn sponsor in Volkel om het gloednieuwe wetsuit van BTTLNS in ontvangst te mogen nemen. Een gok, dat zeker, want de wedstrijd zou er mijn eerste open water ervaring mee zijn. Vooraf testen was geen tijd meer voor. 's Avonds zocht ik in alle rust mijn spulletjes bij elkaar en controleerde nog voor een laatste keer mijn fiets. Ik was heel erg benieuwd hoe de nieuwe Cube mij door deze wedstrijd heen zou gaan loodsen.
Na een licht ontbijt - nou ja, een flinke kom kwark met een banaan en twee goed met jam besmeerde witte boterhammen - laadde ik mijn tas en fiets in de auto in en samen met Romy ging het op weg naar de start.
Daar aangekomen was het al flink druk maar toch konden we redelijk kort bij de wisselzone parkeren. Nadat ik mijn startnummer had opgehaald en bij onze clubtent nog even een praatje met mijn clubgenoten had gemaakt, pakte ik mijn tas en fiets en vertrok naar de wisselzone. Heel blij was ik met mijn nieuwe ORCA Transition bag - een comfortabele en zeer ruime rugzak met zowel een nat als droog compartiment en een aparte ruimte om je helm veilig op te bergen - want ik kon nu fietsend die kant op. Geen gesjouw meer met een krat of losse tas in de ene, en de fiets in de andere hand.
"Nadat ik mijn startnummer had opgehaald, pakte ik mijn tas en fiets en vertrok naar de wisselzone."
In de wisselzone zocht ik mijn plekje, hing mijn fiets aan het rek, zette mijn loop- en fietsschoenen gereed en zorgde met een banaantje en wat water nog even voor de inwendige mens. Omdat de temperatuur in de zon behoorlijk opliep, besloot ik het wetsuit nog even uit te laten tot vlak voor de start. Immers tussen het sluiten van de wisselzone en de start van ons 'veteranen' zat ruim een half uur.
Na een sanitaire stop vertrok ik naar de waterkant. Tot mijn verbazing was het parcours van het zwemonderdeel (1km) nog op het laatse moment gewijzigd. De start en finish waren in tegenstelling tot eerder, toen nog op de zelfde plaats, nu aardig uit elkaar gelegd. Reden onbekend maar omdat het lange recht stuk naar de finish nu langer was geworden mochten we ook iets langer tegen de stroming in gaan harken. Tenminste als je in een kanaal al van enige stroming kunt spreken. De vele golfjes die door de harde wind waren ontstaan, maakten het zwemonderdeel, zeker op dat lange stuk, wel weer tot een leuke uitdaging.
En of het nu aan het pak heeft gelegen of niet, het zwemonderdeel ging écht fantastisch! Niks geen watervrees of ademhalingsproblemen - een week eerder was dat tijdens de eerste open water training van dit seizoen nog wel ernstig het geval - en ik kon met het voorste gedeelte van het veld mee. Ik durfde het zelfs aan om in de centrifuge die massastart heet op de voorste rijen te vertrekken.
Na het startschot duurde het even voor ik wat ruimte had gevonden. Het was duwen en trekken, inhouden en inhalen, maar uiteindelijk kon ik in een lekker ritme mijn weg vervolgen.
In tegenstelling tot vorig jaar zwommen we dit keer eerst kort langs de kant stroomafwaarts naar het keerpunt om vervolgens in het midden van het kanaal stroomopwaarts het lange stuk naar de finish af te leggen. Na het keerpunt zag ik echter al snel dat het hele veld toch weer de zijkant van het kanaal opzocht en met de gedachte dat ze niet een heel veld zouden diskwalificeren volgde ik het voorbeeld.
"Het was duwen en trekken, inhouden en inhalen, maar uiteindelijk kon ik in een lekker ritme mijn weg vervolgen."
De laatste paar 100m kreeg ik ineens behoorlijk last van een mede zwemmer die het blijkbaar leuk vond om mij continu te blokken. Hij zwom van links naar rechts en haalde ik hém in moest hij mij zonodig weer schuin voorlangs voorbij. Een flinke scheldkanonnade mijnerzijds was het gevolg maar of hij het gehoord heeft?
Na exact 18 minuten kwam ik met een gemiddeld zwemtempo van 1:48/100m het water uit en na een wat langzame wissel - daar valt met wat slimme aanpassingen best nog wat tijd mee te winnen - begon ik aan mijn favoriete onderdeel. Het goede gevoel van het zwemmen nam ik mee op de fiets en al tijdens de eerste kilometers haalde ik wat andere deelnemers in.
"Na exact 18 minuten kwam ik met een gemiddeld zwemtempo van 1:48/100m het water uit..."
De wind joeg flink door - tot aan het eerste keerpunt hadden we hem nagenoeg continu op kop - en met af en toe een harde zijwaartse rukwind had ik meerdere kilometers nodig om met een goed gevoel mijn liggende houding aan te nemen.
Eenmaal gedraaid en met de wind in de rug vond ik die rust en wist ik de snelheid bij tijd en wijlen ruim boven de 40km/u te krijgen. Nu had ik de afstellingen van de nieuwe Cube nog niet heel veel kilometers kunnen uitproberen en met wedstrijd adrenaline is dat sowieso al lastig in te schatten, maar ze leken me in orde. Wel was ik heel content met mijn nieuwe Aero drinksysteem van Profile Design, mij aangeboden door mijn sponsor. Geen geklooi meer met bidons, eenvoudig bij te vullen en makkelijk in gebruik.
De eerste ronde (incl. aanloop) ging in 1:01:34, de tweede volle ronde in 00:54:55. Echter in de 3e ronde, na zo'n 70km, kreeg ik een lichte kramp in mijn rechter bilspier. Ik kon mijn aerohouding nog maar moeilijk vasthouden en dus zakte mijn tempo aardig terug (3e volle ronde in 00:57:12). Mogelijk toch het gevolg van te weinig trainingsuren op de nieuwe Cube of kwam dat door die 'verfrissende' plensbui die onze route zonodig moest kruisen?
"Ik kon mijn aerohouding nog maar moeilijk vasthouden en dus zakte mijn tempo aardig terug..."
Het aansluitende looponderdeel kostte me dan ook behoorlijk wat moeite. Het eerste deel van het parcours liep wat valsplat omhoog en dat vond mijn onderrug - waarschijnlijk dat ik door die kramp de laatste kilometers op de fiets ook veel kracht vanuit de rug heb moeten zetten - niet zo leuk. Ik moest zelfs tot twee keer toe halt houden om te rekken. Het tempo zakte snel en ik begon mijn positie in het eerste derde van het veld rap te verliezen. Met een verbeten grijns groette ik onderweg mijn mede clubgenoten - de laatste 2,5km van het parcours was een heen-en-weer op een weg tussen de weilanden - en vaak kreeg ik re horen "klein stukje nog!".
Klein stukje? Voor mij voelde die loopkilometers als een halve marathon en het was dan ook voor het eerst dat er gedachten aan de komende IronMan door mijn hoofd schoten. "En straks moet ik er nog 42....!". Pas na 7 van de 10 kilometer, bij het voor een laatste keer keren in de finishstraat, kwam ik er doorheen. Ik wist in de laatste kilometers nog wat te versnellen en na 4 uur en 9 minuten kwam ik doodop over de finish.
"Pas na 7 van de 10 kilometer kwam ik er doorheen."
Uiteindelijk werd de 111 van Bilzen voor mij een toch wel zware wedstrijd waarin ik onverwacht diep ben moeten gaan maar waarin ik toch bijna 10 minuten van mijn PR heb weten af te snoepen. Tevreden? Mwah....
Nou ja, het zwemonderdeel ging fantastisch dus laten we vooral die positieve gedachte koesteren, nietwaar?
"...en na 4 uur en 9 minuten kwam ik doodop over de finish."
Het wedstrijdseizoen is inmiddels in volle gang. Na Bilzen stonden afgelopen weekend de SuperSprint en de Sprint van de eerste editie van triathlon Maastricht-Eijsden en de 1/4 triathlon voor ons clubkampioenschap op het programma (zie hier voor een kort verslag).
Komend Pinksterweekend ga ik van start op de Swim-Run in het Duitse Keulen (4km zwemmen en aansluitend een halve marathon) en de week daarna pakken we de 1/4 van Weert nog even mee. Daarna volgt mijn jaarlijkse hoogtestage, ook wel vakantie genoemd, in de Zuid-Franse Ardèche om me bij thuiskomst de laatste drie weekjes fysiek en mentaal voor te bereiden op dat ene moment.
