IronMan training, week 4-28: het eerste herstelweekje

Afgelopen week stond mijn eerste, zogenaamde herstelweek op het programma.

Na 3 weken langzame opbouw was het tijd om weer even wat gas terug te nemen. Om het ritme vast te houden, wel nog steeds 6 trainingsdagen en even zoveel trainingsmomenten, maar minder intensief en zoveel mogelijk onder de drempel. Alles gericht op het bereiken van de zogenaamde supercompensatie.

Ik moest er wel even aan wennen hoor, want ik zat natuurlijk lekker in mijn ritme en merkte flinke vooruitgang in de afgelopen weken. Beetje vreemd is het dan als je niet hard mag trainen. Ook heb ik er een beetje mijn eigen draai aan gegeven - oeps! - door een korte training op het laatste moment in te ruilen voor wat extra 'quality time' met Romy en omdat zij afgelopen vrijdag haar 38e verjaardag vierde en ik daarom mijn 'trainingsweekend' naar de zaterdag en zondag - normaliter doe ik mijn lange trainingen op vrijdag en zaterdag en is zondag mijn rustdag - verplaatste.

De eerste paar dagen merkte ik van enig herstel nog maar weinig, alhoewel, zo heel intensief waren de eerste 3 weken nu ook weer niet. Pas in de tweede helft van de week, voelde ik mij superfit. Beste graadmeter was toch wel het trappenhuis bij ons op kantoor. Waar ik normaal een dag na een training met vermoeide benen naar de 4e verdieping loop, eind van de week liep ik als een fris hoentje naar boven.

Naast de verjaardag van Romy en wat extra 'quality time' was het ook de week van de 'ode aan dromers', Happy Socks en loopschoenen - wat hebben die twee ineens gemeen? - armen als pudding en de stilte voor de 'Bonte Störrem'. De week van dag tot dag...

Maandag

Een herhaling van zetten, oftewel de sprinttraining van een uurtje maar omdat het herstelweek is, dit keer maar 6 herhaling. En om niet elke week hetzelfde verhaaltje te vertellen – wordt anders ook zo saai toch? – dit keer eens een schermafdruk van mijn trainingsdata.

"Een herhaling van zetten, oftewel de sprinttraining van een uurtje..."

Dinsdag

Een kleine aanpassing in mijn schema. Afgelopen weken ben ik nog een beetje zoekende geweest hoe de trainingen op deze dag invulling te geven, vooral in combinatie met het avondeten. De dinsdagavond staat normaliter in het teken staat van clubtrainingen: om 19:15 uur eerst een dik uurtje hardlopen (loopscholing en interval) en vervolgens vanaf 21:00 uur een techniek- en intervaltraining in het zwembad. Een stevig diner net voor het slapen gaan – meestal ben ik pas tegen de klok van half elf thuis – is natuurlijk geen optie en na een 9-urige werkdag heb ik meestal toch wel behoefte aan een beetje normale maaltijd. Nadeel is dan alleen dat het eten mij vaak nog op de maag ligt als de training begint. Daarom dat ik de looptraining met de club sinds deze week maar eens even laat voor wat het is en ik na het werk eerst individueel mijn looptraining afwerk. Ik heb dan daarna dan voldoende tijd om in alle rust een hapje te eten voorafgaand aan de zwemtraining. Bevalt prima!

Woensdag

Even geen training maar een extra avondje ‘quality time’ met Romy. In het schema stond slechts een hele korte en lichte duurtraining op de Tacx en dus dacht ik dat het geen kwaad kon deze in te ruilen voor een avondje bioscoop. Moet kunnen in een herstelweek, toch? Na enig overleg werd het de (musical)film La La Land, een film over de liefde tussen een jazzpianist (Ryan Gosling) en een actrice (Emma Stone) en volgens diverse recensies een ‘ode aan dromers’. Een ode aan eenieder die helemaal op kan gaan in de wereld van de fantasie en die, ondanks eventuele tegenspoed en soms onbegrip, altijd zijn dromen blijft najagen. Zelf ben ik ook een beetje zo’n dromer en ik vond de link naar mijn langgekoesterde wens om deze zomer de finishlijn van de IronMan te halen ook wel toepasselijk.

"...de (musical)film La La Land, een ‘ode aan dromers’."

Wat ik ervan vond? Als je een musicalfilm ala Grease, West Side Story of de Sound of Music verwacht, dan kom je bedrogen uit. Maar ondanks dat het verhaal zelf maar moeizaam op gang komt – het hele eerste deel had wat mij betreft in 5 minuten verteld kunnen worden – en het onverwachte wat ‘unhappy end’, begrijp ik wel het moraal van het verhaal. En inderdaad, ik herken me er wel een beetje in: blijf dromen en geef nooit op, wat er ook gebeurt!

Donderdag

Tijd weer voor serieuzere zaken. Voorafgaand aan de krachttraining toog ik, tevens als warming-up, weer even de binnenstad van Maastricht in voor een korte duurloop (30min. in D2). Sjips! Had ik me toch mijn sportsokken vergeten. Nou ja, dan maar de Happy Socks die ik die dag naar mijn werk droeg aanhouden. Gaf wel een leuk gezicht, Happy Socks en sportschoenen. Het viel meteen op toen ik de kleedkamer uitkwam. Een nieuwe rage, wellicht? Alleen jammer dat er geen foto van heb kunnen maken, dus helaas.... Geen bewijs.

Ik had Arno gevraagd het deze week wat rustiger aan te doen omwille van het ‘herstel’, maar pfff, wat had ik het zwaar zeg! Vooral het tweede deel van de oefeningen, samen met Romy, liepen voor geen meter. Mijn armen waren als pudding! Bij elke oefening meteen verzuring. “Hoe kan dit nu!” foeterde ik mezelf toe. “Zou dit 6-daagse trainingsprogramma, inclusief dat uurtje krachttraining per week dan tóch te zwaar voor me zijn”, dacht ik? Ik besprak het met Arno en hij verzekerde me dat ik best goed getraind had. Het eerste deel van de training met mijn voeten in de touwen en diverse plank-achtige oefeningen kwam ik toch probleemloos door… Enfin, vertrouwen hebben dus.

Om de beentjes meteen wat te herstellen van de krachttraining, besloot ik ’s avonds nog even de korte duurtraining op de Tacx van de woensdagavond in te halen.

Vrijdag

Geen training op vrijdag want Romy was jarig! Na een lekker verjaardagsontbijtje zijn we een dagje gaan shoppen in Amersfoort en ’s avonds reden we nog even door naar het Van der Valk hotel in Apeldoorn voor een lekker 3-gangen diner. We hadden dat nog tegoed na een klacht tijdens ons verblijf daar eind vorig jaar.

"Een lekker dinertje voor de verjaardag van mijn lief in het Van der Valk hotel in Apeldoorn..."

Zaterdag en zondag

De trainingsdag begon weer met een duurtraining in het zwembad. De kern bestond uit 2x 800 meter in Z1. “Echt rustig” had de trainer erbij vermeld maar volgens mij was het toch eerder Z2 waarin we zwommen. Blijf dat zelf toch ook nog lastig vinden, want voor mijn gevoel kost dat “écht rustig” zwemmen in Z1 mij meer energie dan lekker in ritme doorzwemmen in Z2. Na de zwemtraining stond een duurtraining van een 1,5 uur op de Tacx op het programma. Een training vergelijkbaar met die van vorige week woensdag, de zgn. Sweet Spot training (lees hier nog eens de uitleg).

Zondag lag ik al om 7:00 uur in het zwembad voor mijn wekelijkse individuele duurtraining. Ik wilde nog wel eens toetsen hoe mijn huidige zwemsnelheden zich verhouden tot mijn hartslagzones, dus besloot ik met hartslagband te zwemmen. Meteen en zonder warming-up een kern van 2000m. Ik had voor mijn gevoel een tempo in Z2, maar als ik de hartslaganalyse naderhand moest geloven was dat al in Z3. Binnenkort toch maar weer eens een CSS-test doen om mijn voortgang te bepalen. ’s Middags nog een Brick-training: een uurtje duurtraining op de Tacx, gevolgd door 20min. duurloop in D2. Beiden gingen erg lekker en zonder enige vermoeidheid, vooral het lopen.

"...duurtraining van een 1,5 uur op de Tacx, de zgn. Sweet Spot training..."

De eerste ‘herstel’ week zit er alweer op en nu ga ik me voorbereiden op de eerste ‘marathon’ van dit jaar. Nog een paar nachtjes slapen en dan kruipen Romy en ik weer in de huid van kabouter en nemen we een duik in het feestgedruis van het jaarlijkse carnaval in Maastricht. Te voet leggen we vast en zeker weer de nodige kilometers af en trainen we onze armen waarschijnlijk weer met de nodige alcoholische versnaperingen. Ter voorbereiding hierop - ik moet ook nog even wat knutselen aan kostuums en kar - bouw ik de trainingsintensiteit de komende week nog wat verder af om superfit aan de start van deze voor Maastricht zo typerende 'Boonte Störrem' (Maastrichts dialect voor bonte optocht met duizenden, vooral zingende en hossende mensen) te verschijnen. Ik heb er enorme zin in en uiteraard hou ik jullie ook tijdens deze 3 dolle dagen als vanouds op de hoogte met verslagjes en natuurlijk veel kleurrijke foto’s. Hieronder alvast een voorproefje...

"Nog een paar nachtjes slapen en dan kruipen Romy en ik weer in de huid van kabouter en nemen we een duik in het feestgedruis van het carnaval in Maastricht."

Tot slot weer mijn trainingsschema, omwille van het carnaval dit keer van de komende 2 weken: