Geblesseerd uitvallen in de IronMan? No Way!!!
Al sinds mijn allereerste triathlon - de sprint (1/8) triathlon van Herderen (B) in maart van dit jaar - sukkel ik met vage klachten aan mijn linker knie.
Op de dag voor deze wedstrijd was het ontzettend mooi voorjaarsweer en genoot ik samen met mijn vrouw Romy van de eerste zonnestralen in de omgeving van de St. Pietersberg in Maastricht. Eenmaal thuis voelde ik als uit het niets een licht prikkende pijn in het kuiltje onder de knieschijf, vooral bij het trap aflopen. "Had ik mij verstapt?", was het eerste dat ik dacht, "Of is het gewoon gezonde spanning voor mijn eerste triathlon ooit?".
Met wat koelen en plaatselijke massage, wist ik de last - echt pijn kon ik het nog niet noemen - te onderdrukken en na een wat onrustige nacht door de zenuwen, startte ik gewoon aan de wedstrijd. Het was een frisse, maar zonnige zondagochtend en het zwemonderdeel (500 meter) werd afgewerkt in het binnenzwembad van Bilzen (B). Hierna werd de klok stilgezet om te verplaatsen naar het nabij gelegen dorp Herderen (B) om daar (wel gekoppeld en inclusief wisselzone) het fiets- en looponderdeel, respectievelijk 20 en 5 kilometer af te werken. Omdat zwemmen zeker nog niet mijn sterkste onderdeel was en er in volgorde van de gezwommen tijd werd gestart, vertrok ik redelijk achteraan in het veld. Voor de overstap naar het triathlon circuit was ik een aardig recreatief tijdrijder en dus had ik met het fietsonderdeel totaal geen moeite. Ik haalde de ene na de andere deelnemer in en wist een flinke sprong in het tussenklassement te maken.
De knie voelde nog goed. Ja, er stond wat spanning op, maar niet van dien aard dat ik de wedstrijd zou moeten staken. Zeker niet mijn eerste! Na een wat chaotische wissel - snel wisselen is ook een kunst - ging ik op weg voor het laatste onderdeel, de 5 kilometer hardlopen. Het was een rondje van slechts 1,7 kilometer dat drie keer moest worden afgelegd. De ondergrond was echter zeer divers: asfalt, grasland en een zandbak. Ook zat er een venijnige bocht in verwerkt die behoorlijk schuin wegliep. In de tweede ronde ging het juist daar dus ook goed mis.
Een flinke pijnscheut in de knie met het gevolg dat ik even stil moest houden. De pijn verbijtend heb ik de wedstrijd toch uitgelopen, over de tijd zullen we het maar niet hebben. Volgend jaar een dik PR! Gevolg was wel dat ik de dagen daarna bijna niet kon lopen van de pijn.
Wekenlang liep ik vervolgens bij de fysiotherapeut, maar een echte oorzaak werd er niet gevonden. Wel bleken er veel zogenaamde knopen in het spierweefsel rondom de iliotibiale pees - de pees die je bil, langs het bovenbeen, schuin over de knie verbind met het onderbeen - te zitten en maakte ik kennis met de foamroller.
Beetje bij beetje verminderde de pijn in mijn knie en werden mijn spieren los gemasseerd. Na 6 weken mocht ik op de loopband een 20-tal korte herhaling van minder dan een minuut doen om de belastbaarheid van de knie te testen. Helaas..... De vage klachten kwamen weer opzetten dus nog maar weer eens op de behandeltafel, dit keer met een tweetal therapeuten. Conclusie bleef dat er niks kapot was, maar een echte diagnose hadden zij ook niet. Ik was bij hen als het ware uitbehandeld en kreeg het advies om contact te zoeken met een sportarts. Omdat ik daar al eens eerder een goede inspanningstest had gedaan, nam ik contact op met OrbisSport in Sittard.
Ook nu weer werden er diverse uitwendige testjes gedaan en kreeg ik wederom te horen dat het niks ernstigs zou zijn. Mogelijk zouden de klachten het gevolg kunnen zijn van een te snelle trainingsopbouw of een verkeerde loophouding. Om dit laatste uit te sluiten werd er een afspraak gemaakt voor een video-analyse op de loopband.
Een week later keerde ik terug en werd er begonnen met een video opname van mijn manier van lopen. Deze werd samen geanalyseerd en ik bleek te ver achter mijn zwaartepunt te landen, een zogenaamde hak landing. Gevolg: een enorme druk op pezen en gewrichten bij elke stap die er werd gezet. Na wat advies - ik moest net doen alsof ik in laagstaand water liep, waarbij ik de voeten overdreven uit het water tilde - probeerde ik het nogmaals en ook nu weer werd dit vastgelegd. Voor en na werden vervolgens met elkaar vergeleken en inderdaad, ik landde nu veel meer op mijn midden voet.
Met een klein opbouwschema en afspraak voor controle keerde ik huiswaarts en ging ik aan de slag. Omdat ik altijd graag meer te weten kom over dit soort dingen, zocht ik op internet de verschillende landingstechnieken en besloot ze allemaal te proberen. Uiteindelijk bleek voor mij de voorvoet landing de minst belastende voor de knie. De omschakeling zelf was wel behoorlijk zwaar. Zeker de eerste trainingen had ik enorme spierpijn in de kuiten. Maar dat had ik er graag voor over. Ook maakte ik vanaf dat moment elke training gebruik van ondersteunende tape op het kniegewricht. De trainingen en ook het aantal kilometers vorderden en al snel zat deze voorvoet landing tussen de oren. Bij de controle afspraak enkele weken later - ook nu weer werd mijn houding met video opname geanalyseerd - was dit ook goed zichtbaar.
De weken gingen voorbij en werkte ik toe naar mijn laatste doelen van dit jaar: de Triathlon van La Roche (B), de 1/2 Marathon van Eindhoven en de Rursee Marathon (klik hier voor een verslag). In alle wedstrijden verbaasde ik mijzelf en kwam ik zonder enige vorm van pijn in de knie over de finish. Vreemd was echter wel dat wanneer ik een training afwerkte zónder tape op de knie, ik de 5 kilometer nog niet eens haalde. Mét tape een marathon en zónder nog geen 5 kilometer? Hmmm, vreemd.
Inmiddels zit ik in mijn jaarlijkse rustweken en heb ik besloten om nogmaals contact te leggen met OrbisSport. Afgelopen dinsdag ben ik er weer geweest en heb ik de voortgang en deze bijzondere constatering met mijn sportarts besproken. Omdat ik de pijn kan beschrijven als een soort van speldenprikje op een duidelijk aanwijsbare plaats, is nu het vermoeden dat ik een slepende ontsteking heb aan het zogenaamde vetlichaam van Hoffa. Het vetlichaam van Hoffa ligt achter de kniepees en functioneert als een soort schokbreker in het kniegewricht. Zwelling van dit vetlichaam, ook wel Hoffitis genoemd, kan klachten veroorzaken en wordt versterkt bij actief gebruik van de knie. Het is zoals gezegd een vermoeden en om dit zeker te weten, mag ik binnenkort naar het ziekenhuis in Sittard voor een echo van de knie. Te vroeg juichen zal ik zeker niet, maar er is een voorzichtige diagnose. Mocht het inderdaad deze aandoening zijn dan hoef ik gelukkig ook niet onder het mes. Een lokale spuit is dan voldoende. Wordt vervolgd dus....
Want geblesseerd uitvallen in de IronMan? No Way!!!
UPDATE: De 45 minuten (!) durende echo van beide knieën heeft begin december plaatsgevonden en wat blijkt? Er is helemaal niks (meer) aan de hand. Ook zit er geen ontsteking (meer). De beide knieën zien er gewoon super gezond uit. Wel loopt er een ieniemienie klein bloedvat tussen twee dicht op elkaar liggende pezen door, hetgeen bij zware belasting tot irritatie kan leiden. Maar ook niet meer dan dat. Mogelijk is toch de snelle trainingsopbouw van 5km naar een hele marathon op tijd van een half jaar in combinatie met het niet kunnen nemen van voldoende rust wat te veel van het goede geweest. Ik ben in elk geval blij en gerustgesteld. De trainingen heb ik inmiddels weer hervat. Pijnvrij en zonder tape op de knie.
