top of page

IronMan training, week 5- & 6-28: in de lappenmand...


Het begon allemaal zo goed die eerste 4 weken; lekker rustig opbouwen en werken aan een stevige basis. Vervolgens met het oog op het carnaval - 3 dagen buitencarnaval in Maastricht is met zijn vele wandelkilometers toch ook al een marathon op zich - een paar dagen rustig aan om na die 'dolle dagen' het schema weer langzaam terug op te pakken. Alles was doordacht, goed getimed en ik voelde me fit maar dan toch gaat het mis. Griep!!!

Alhoewel het in eerste instantie de bedoeling was om tot de zaterdag voor carnaval gewoon door te trainen, besloot ik donderdag, na een zeer vroege ochtendloop al om het schema op te schorten. Ik had nl. nog best veel te doen. Wij verbleven die dagen bij mijn moeder in het centrum van Maastricht dus kwam er een tijdelijke volksverhuizing op gang en ik wilde nog wat laatste aanpassingen doorvoeren aan mijn kostuum. Tevens realiseerde ik mij dat ik maar een amateur ben en ik in deze fase van de opbouw nog niet het uiterste van mezelf hoefde te vragen, toch?

Omdat ik op zaterdag dan toch niet meer vroeg in het zwembad hoefde te liggen, besloot ik alsnog in te gaan op de uitnodiging van collega's om vrijdagavond al mee te gaan borrelen. Het werd een gezellige avond. Wel had ik die avond wat last van mijn keel en in gesprekken sloeg mijn stem zo nu en dan over. "Ik zal toch niks onder de leden hebben, zo vlak voor het carnaval?", dacht ik. "Maar even wat extra keelpastilles inslaan voor de komende dagen".

Het carnaval zelf was weer als vanouds gezellig. Nou ja, afgezien van het slechte weer dan. Met familie en vrienden genoten we weer van optocht, muziek en de bonte kleuren waar eenieder zich mee had uitgedost. Maandagavond echter, toen we even bij mij moeder aanschoven voor een lekker patatje met zuurvlees, dacht ik ineens wat lichte verhoging te hebben. Althans, mijn voorhoofd en wangen voelde behoorlijk warm aan. Slecht voelde ik me zeker niet en dus dacht ik dat het meer kwam door de overgang van de kou en regen buiten naar de warmte binnen. 's Avonds ben ik dus gewoon nog lekker met Romy een uurtje of twee op stap geweest.

"...genoten we weer van optocht, muziek en de bonte kleuren..."

Ook dinsdagochtend voelde ik me prima. Tuurlijk, van al dat gewandel voelden mijn beentjes wat vermoeid maar dat was zoals verwacht. Ook deze laatste carnavalsdag gingen we gewoon weer op pad en in tegenstelling tot de eerdere twee dagen, lekker met z'n tweetjes. De dinsdag vinden wij altijd de leukste dag want dan is er in Maastricht het zgn. 'Zaate Herremeniekes Konkoers', een concours (uiteraard met een knipoog) voor dweilorkestjes. Ons beider roots liggen in de blaasmuziek dus dan kun je je voorstellen waarom. Oh ja, het was ook nog onze 12,5 jarige trouwdag maar die vieren we van de zomer nog wel eens met een tuinfeestje of zo.

Door het slechte weer miste het 'Konkoers' dit jaar zijn charme en ook was de publieke belangstellingen een stuk minder. Toch lieten wij ons niet kennen en maakten er ons eigen feestje van. Halverwege de middag voelde ik mij echter ineens niet lekker. En nu hoor ik je al denken, "zal wel van de alcohol komen", maar een grote drinker ben ik van nature niet en met de IronMan in het achterhoofd heb ik het dit jaar sowieso wat rustiger aan gedaan. Nee, ik kreeg koude rillingen en weer zo'n warm hoofd. Romy was ook al flink vermoeid en had wat last van de rug dus al snel besloten we huiswaarts te gaan. Thuis voelde ik mij nog belabberder en besloot mijn temperatuur eens op te nemen. En jawel hoor, koorts! Einde van de feestvreugde.

"...als vanouds gezellig. Nou ja, afgezien van het slechte weer dan."

Het leek allemaal zo voorspoedig te gaan en afgelopen woensdag zou ik mijn trainingsschema weer hebben opgepakt met een rustige hersteltraining op de Tacx. Helaas heeft de griep mij flink te pakken. Ik ben een paar dagen goed ziek geweest en alhoewel ik mij vandaag - het is alweer zondag - een klein beetje beter voel, heb ik nog wel wat hersteldagen nodig. Ik voel me er best verdrietig onder, soms ook een beetje schuldig, want vandaag over 2 weken staat de eerste wedstrijd van het seizoen alweer op de planning. Ik was zo goed op weg, maar dat gewenste PR lijkt ineens heel ver weg.

Continu spookt het door mijn hoofd: "Is carnaval vieren dit jaar dan toch een slechte keuze geweest? Had ik het dit jaar niet beter helemaal moeten overslaan?" Toch probeer ik mezelf dan te troosten met de gedachte dat ik mogelijk vrijdagavond met die keelpijn en overslaande stem al de eerste klachten had en het niet te voorkomen was geweest. Het is er nu eenmaal de tijd van het jaar voor en ik ben er altijd al erg vatbaar voor geweest. En zoals Romy mij telkens probeert op te peppen: "Je hebt al een hele goede basis, dat komt heus wel goed. Zorg er nu eerst maar eens voor dat je goed uitziekt en pak daarna de draad gewoon weer op. De IronMan is nog ver en je bent geen prof, hè. Meedoen en de weg ernaar toe is al een prestatie op zich. Finishen is dan toch het allerbelangrijkste?!" Ach, misschien heeft ze wel gelijk, de schat.....

Vond je dit artikel interessant en wil je op de hoogte blijven? Volg Triathlon Blog dan nu ook op Facebook en Twitter!

Je krijgt dan automatisch een melding bij elke nieuwe post.

bottom of page