IronMan training, week 7-28: rustig aan weer beginnen...

Lag ik de vorige keer nog enkele dagen plat met een flinke griep, afgelopen week kon ik eindelijk (zucht) de trainingen weer hervatten. Helemaal hersteld was ik nog zeker niet en als ik al weer iets kon ondernemen, was dat meer om te testen wat mijn lichaam alweer aankon. Ook het aantal trainingen was zeker nog niet terug op het oude niveau. Ik nam na elke training toch nog wat extra rust om mijn lichaam optimaal te laten herstellen.

Maar poeh, wat heeft die griep erin gehakt zeg! Zeker de looptraining van afgelopen vrijdag voelde alsof ik weken terug was geworpen. Mijn hartslag lag nog wat aan de hoge kant - waar ik voor de griep nog een duurtraining afwerkte hoog in zone D2 kwam de hartslag nu regelmatig laag in zone D3 uit – en ik had snel last van vermoeide benen. Of zou dat eerder te wijten zijn geweest aan die pijnlijke blaren op mijn hakken die mij na 10 kilometer behoorlijk parten begonnen te spelen?!

Toch merkte ik elke training wel een beetje progressie. Misschien dat ook de eerste lentekriebels daar positief aan hebben bijgedragen want wat was het lekker weer, hè afgelopen zondag. Heerlijk gewoon! Eigenlijk pas gisteren – ja even een uitstapje naar deze week, het is immers alweer woensdag – kon ik voor het eerst weer een lekkere looptraining afwerken en voelde ik mij weer gewoon fit.

De griep heeft mij behoorlijk parten gespeeld, maar ik heb als sporter in elk geval wel weer flink wat nieuwe kennis opgedaan. Een stevige griep is een echte aanslag op je lichaam en ondanks dat hij zelf meestal na een weekje weer over is en je gevoelsmatig weer de oude bent, het daadwerkelijk herstel van het lichaam (en dus ook de conditie) duurt minstens twee keer zo lang. Ik las vroeger op internet wel eens dat je voor elke dag griep er twee voor herstel moest rekenen. “Dat zal wel meevallen…”, dacht ik dan altijd, maar nu ik zelf zo fanatiek met sporten bezig ben, heb ik dat (helaas?) zelf aan den lijve mogen ondervinden. Uiteindelijk is voldoende (trainings)rust toch nog steeds de beste remedie!

Afgelopen week bracht ik samen met een clubgenoot van TCM ook een bezoekje aan de wetsuit testdag in Nijmegen, de eerste in een cyclus van zeven en georganiseerd door Sanden in Volkel.

De week van dag tot dag…

Maandag

Sporten bleek nog niet mogelijk. Omdat ik de dagen daarvoor vooral ’s nachts veel last had van zware hoestbuien – Romy zal wel gek van me zijn geworden – was mijn nachtrust erg ontregeld. Ik voelde mij gewoon nog niet fit. Van de huisarts kreeg ik die dag andere medicijnen en dat leek meteen zijn vruchten af te werpen. Maandag op dinsdagnacht kon ik eindelijk weer eens beter slapen en bleven de diepe hoestbuien gelukkig zo goed als uit.

"Sporten bleek maandag nog niet mogelijk..."

Dinsdag

Omdat ik die nacht een stuk rustiger geslapen had en inmiddels ook besloten had om woensdag het werk weer te hervatten, durfde ik het dinsdagavond aan om een rustige duurtraining op de Tacx af te werken. Dat ging eigenlijk best aardig gezien de omstandigheden. Tuurlijk, ik was erop voorbereid dat het wat zwaar zou aanvoelen want ik voelde mij immers nog niet helemaal de oude. Toch maakte ik het hele uurtje vol en alleen in het eerste minuutje na afloop was die vervelende hoest nog even terug.

Woensdag

Om het herstel te bevorderen besloot ik na de fietstraining van gisteren een extra rustdag in te lassen. Ook een beetje noodgedwongen, want de vrijdag ervoor was een oom van mij overleden en hij zou deze woensdag gecremeerd worden.

Donderdag

Weer een tandje erbij. Vandaag met de wekelijkse core training met personal trainer Arno. Waar ik de voorgaande weken voorafgaand aan deze training, tevens als stevige warming-up, een duurloop in de buitenlucht plande, besloot ik dat nu alleen indoor te doen met een 10 minuten op de loopband en 10 minuten op het roei apparaat. Gewoon nog even geen risico’s nemen. In de core training had Arno dit keer de bovenbenen en het middenrif centraal staan. Diverse ‘planking’ oefeningen en ‘trapje op, trapje af’ met af en toe vasthouden in diepe squad.

Vrijdag

Vrijdagmorgen moest de auto voor een APK keuring naar de garage in Maastricht en omdat het lekker zonnig weer was, besloot ik mijn loopschoenen in de auto te gooien voor een wat langere, rustige duurloop in D2. Van de garage in Maastricht terug naar huis in Eijsden was toch al zo’n 10 kilometer en met wat omwegen hier en daar zou dat zomaar moeten lukken. Ik begon aardig. Mijn tempo in combinatie met mijn hartslag leken weer als vanouds. Toch was dit maar van korte duur. Al snel liep mijn hartslag op naar laag in D3 en ook mijn benen hadden moeite om de gewenste cadans vast te houden. Het voelde allemaal erg rommelig aan. Ik kwam niet heel goed meer in mijn ritme.

"...omdat het lekker zonnig weer was, besloot ik mijn loopschoenen in de auto te gooien voor een wat langere, rustige duurloop in D2."

Naarmate de kilometers vorderden kreeg ook weer last van blaarvorming op de buitenkant van mijn hakken, iets wat de laatste steeds vaker voorkwam. De pijn werd langzaam erger en omdat mijn loopritme toch al wat rommelig was, werd het lopen zwaar. Zo zwaar dat ik anderhalve kilometer voor huis de training moest staken en al wandelend mijn weg voortzette. Eenmaal thuis deed ik mijn schoenen en sokken uit en jawel hoor, twee grote blaren. Op elke hak een. Omdat mijn schoenen gezien het pás aantal gelopen kilometers nog niet versleten kon zijn, ben ik ’s middags meteen maar even terug gegaan naar de hardloopspecialist waar ik ze destijds had aangeschaft, de Loperscompany in Maastricht.

Na uitvoerige analyse was de conclusie dat de Asics Nimbus18 toch niet mijn schoen is gebleken én in alle eerlijkheid dat hij destijds mogelijk een half maatje te groot is aangemeten. Ik heb vrij smalle voeten en een redelijk recht omlaag lopende hiel of hak. De Asics schoenen hebben een redelijk vaste hak die iets schuin naar achteren en beneden wegloopt. Het onderste deel van mijn hak kan daarom niet goed tegen de achterzijde van de schoen worden geplaatst en komt mijn hele voet dus wat te ver naar voren in mijn schoen. Achteraf wellicht ook de verklaring waarom mij destijds mogelijk een half maatje groter is geadviseerd. Gevolg: mijn schoen landt eerder dan mijn voet. Inmiddels heb ik een nieuw paar aangeschaft en wel de New Balance Fresh Foam 1080. Om de pijn wat te verzachten en mij enigszins tegemoet te komen, kreeg ik van Loperscompany wel een mooie korting aangeboden.

Zaterdag

Zaterdag was ik uitgenodigd bij de eerste wetsuit testdag van Sanden in Volkel, dit maal nog in het verwarmde buitenbad van de Sportfondsenbaden in Nijmegen. Aanwezig waren de merken Sailfish, Zone3 en 2XU. We werden ontvangen met een kop koffie in de kantine van het zwembad en na enige uitleg en wijzen van de kleedlokalen was het passen en testen geblazen. Zelf wacht ik nog even op een noviteit op dat gebied en omdat ik na mijn griep geen enkel risico wilde nemen – het was vooral buiten het zwembad bij het telkens aan- en uittrekken van een wetsuit goed koud – besloot ik zelf niet het water in de gaan. Maar mijn clubgenoot Florian en alle andere aanwezigen testten er lustig op los. Er was voldoende ruimte en vooral ook tijd geboden om uitvoerig allerlei varianten en maten uit te proberen.

"...een goed georganiseerde wetsuit testdag in een ongedwonge sfeer met voldoende aandacht voor iedereen."

Ook kreeg iedereen van zowel Sanden zelf als de aanwezige vertegenwoordigers van Sailfish en 2XU voldoende persoonlijk aandacht voor het stellen en beantwoorden van diverse vragen. Conclusie: een goed georganiseerde dag in een ongedwonge sfeer met voldoende aandacht voor iedereen. Er volgen er nog 6 waarvan 5 in open water dus mocht je interesse hebben, neem zeker even een kijkje op Triathlonaccessoires.nl voor meer info en de juiste data en tijden.

Zondag

Een heerlijke dag voor een lange duurrit met enkele clubgenoten van TCM. We reden voornamelijk over het aangepaste deel van het parcours van de IronMan en maakte even een uitstapje naar Herderen (B) om het nieuwe parcours van de 1/8 triathlon van komende zondag te verkennen. Het rondje is wat langer geworden en met een pittige, wat langere klim aan het eind een stuk uitdagender. Gaat heel interessant worden. Benieuwd of ik, ook met de terugval door de griep – mijn PR van vorig jaar scherper kan stellen. Zondagmiddag weten we het!

’s Middags genoot ik samen met Romy op een terrasje in Maastricht van het zonnetje. Lekker wat vitamientjes D tanken…

Komende, of ja eigenlijk al deze week, staat in het teken van de laatste voorbereidingen op de eerste wedstrijd van dit seizoen, de 1/8 triathlon van Herderen (B). Zaterdag alweer het volgende weekverslag en daarin ook weer het reguliere vooruitblik op de trainingen de week erna. Zondag een apart verslag, geheel gewijd aan mijn ervaringen in Herderen. Ik heb er zin in!