Sprint triathlon Herderen (B) 2017: wind, wind en nog eens wind!
Gisteren was het dan zover! Na de eerste 8 weken trainingsopbouw kon ik eindelijk eens écht testen waar ik stond en wel op de Sprint triathlon - de sprint afstand wordt ook wel 1/8 triathlon genoemd - in Belgische Herderen, net over de grens bij Maastricht.
Omdat het open water zo vroeg in het seizoen nog te koud is, vond het 500m zwemonderdeel ook dit jaar weer plaats in het een paar kilometer verderop gelegen binnenzwembad van Bilzen. Daar het bad maar 5 banen heeft, werd er gestart in zogenaamde 'waves' met 4 tot maximaal 5 personen per baan. 1 baan werd vrijgehouden om in te zwemmen. Zelf mocht ik al in de 2e wave het water in.
Het half uurtje voorafgaand aan de start liep ik buiten het zwembad nog twee korte rondjes om mijn hartslag wat op gang te krijgen zo vroeg in de ochtend om vervolgens nog een kwartiertje warm te zwemmen in de opwarmbaan. Vooraf had ik in de startlijst nog even de opgegeven zwemtijden van mijn directe concurrenten erop nageslagen en de conclusie was dat ik na de start het best als 4e en laatste zwemmer in de baan kon gaan liggen om zo lang mogelijk te profiteren van de 'slipstream'van mijn voorgangers. Zo gezegd, zo gedaan.
Na nog wat laatste instructies van de 'tellers' langs de kant viel om exact 10:25 uur het startschot. Ik was goed weg en na wat positiebepaling kon ik mijn voorgangers de eerste meters gemakkelijk volgen. Sterker nog, al snel lag de persoon voor mij me in de weg en besloot ik al na de eerste 50 meter nog voor hem te keren. Nog een aantal baanlengtes kon ik profiteren van de overgebleven twee voorgangers en hield ik mijn ademhaling aardig onder controle. Dat was vorig jaar nog wel anders kan ik je vertellen. Toen dacht ik dat ik bijna verzoop. Maar ja, dat was toen ook mijn eerste triathlon wedstrijd ooit.
"Ik was goed weg en na wat positiebepaling kon ik mijn voorgangers de eerste meters makkelijk volgen."
Halverwege, na ongeveer 250 meter, moest ik het tempo wat laten zakken. Ik kon niet meer profiteren van mijn voorgangers en mijn ademhaling raakte uit ritme. Wel hoorde ik van de kant de luide aanmoedigingen van zowel Romy die op de tribune zat als mijn clubgenoten Norbert en Patrick die na hun wave nog even waren gebleven. Na 300 meter kwam ik bij het keerpunt even recht voor een extra teug lucht en heel kort rustmomentje. Gelukkig pakte dat goed uit en met een iets lager tempo kon ik mijn weg redelijk gelijkmatig vervolgen. Met nog 50 meter te gaan zag ik het badmintonracket onder water heen en weer bewegen ten teken dat ik mijn laatste 50 meter in zou gaan. Want je zult je van de stress en spanning maar vertellen in het aantal banen, nietwaar?
De laatste 25 meter perste ik er nog een laatste sprintje uit en tikte aan in 8:57min. Met de griepperikelen in het achterhoofd een totaal onverwacht, maar wel vet PR!!! (vorig jaar ging de 500m nog in 10:54min.).
"...al snel lag de persoon voor mij me in de weg en besloot ik al na de eerste 50 meter nog voor hem te keren."
De zenuwen voorafgaand aan deze wedstrijddag, maakte meteen plaats voor een heerlijk gevoel. Vol vertrouwen ging ik dus ook het middagdeel in. Na nog wat socializen met clubgenoten en andere bekenden, reden Romy en ik weer huiswaarts.
Na een lichte lunch, maakte ik mij gereed voor het middagdeel en vertrokken we rond de klok van kwart over twaalf richting Herderen. Daar aangekomen haalde ik mijn startnummer af en zocht de wisselzone op om mijn fiets en loopschoenen gereed te zetten. De wind was intussen flink aangetrokken; een windkrachtje 5 met af en toe verraderlijke rukwinden. "Dat beloofd wat voor het fietsonderdeel zometeen", dacht ik. Nu had ik van te voren de windrichting al eens op het parcours geplot en was blij te zien dat de wind met name in de afdalingen en op het vals plat op kop zou zitten en bij de twee klimmetjes in het parcours lekker in de rug.
Nadat ik nog even met clubgenoot Bart een warming-up had gedaan om teven het loopparcours nog even te verkennen, maakte het hele deelnemersveld zich om 13:50 uur klaar voor de start van het 2e en 3e onderdeel. Na een korte briefing en het door de organisatie fêteren van iemand die tot nog toe alle 10 de edities van de triathlon in Herderen aan de start was verschenen, stelde iedereen zich op in volgorde van zwemtijd - de startnummers voor het middagdeel waren ook in die volgorde uitgegeven - en om exact 14:00 uur viel het startschot.
"...van te voren de windrichting al eens op het parcours geplot en was blij te zien dat de wind met name in de afdalingen en op het vals plat op kop zou zitten en bij de twee klimmetjes in het parcours lekker in de rug."
Toen de klok mijn zwemtijd aantikte, mocht ook ik naar mijn fiets. Een maal buiten de wisselzone klikte ik in de pedalen en weg was ik. De eerste meters glooiden wat op en neer om vervolgens rechtsaf Herderen uit te rijden. Een lange afdaling lag voor me en meteen bij het opdraaien had ik de wind vol op de kop. Bij het verlaten van de bebouwde kom kreeg de wind pas echt vrij spel. Er was de nodige stuurmanskunst nodig om in de afdaling en met volle snelheid de fiets recht te houden. Het parcours vervolgde rechtuit en had een glooiend karakter. Vooral de korte stukjes vals plat die volgde was het flink aanpoten. Gelukkig zag ik al snel clubgenoot Josse voor me fietsen - Herderen is een zogenaamde drafting wedstrijd waar stayeren is toegestaan - en haakte bij hem aan. "Elkaar afwisselen?", riep ik en Josse stemde in.
"Er was de nodige stuurmanskunst nodig om in de afdaling en met volle snelheid de fiets recht te houden."
Samen konden we de snelheid aardig op peil houden en haalde we ook meteen wat voor ons gestarte fietsers in. Na het laatste stukje vals plat draaide we rechtsaf over een stukje IronMan parcours van verleden jaar weer een afdaling in. De wind kwam nu vol van links. Nu was het pas echt oppassen geblazen want er werd van alle kanten aan mijn stuur gerukt en moest helemaal schuin gaan hangen om recht te blijven. Moest ter plekke denken aan die legendarische Gent-Wevelgem van een aantal jaar geleden, waar je soortgelijke capriolen zag en de renners soms letterlijk van hun fiets werden geblazen.
Aan het eind van de afdaling ging het weer scherp rechtsaf - in de afdaling was het naast de forse wind ook nog opletten op de kattenogen op de middenlijn - en ineens viel de wind weg! Althans, hij kwam nu pal van achter maar door de snelheid van fietsen leek het alsof het ineens windstil was. Na nog wat draaien en keren, kwam de eerste wat langere klim - nou ja, met 2-3% mag het mijn inziens geen klim heten - en met de wind in de rug ging het volgas naar boven.
"Moest ter plekke denken aan die legendarische Gent-Wevelgem van een aantal jaar geleden waar je soortgelijke capriolen zag en de renners soms letterlijk van hun fiets werden geblazen...."
Na een lange afdaling draaiden we meteen bij binnenkomst van Herderen linksaf en kon het serieuzere klimwerk beginnen. De Siebeberg, een helling van 300 meter tegen zo'n 6-8% stijgingspercentage. In een lekkere cadans en staand op de pedalen kwam ik hem boven en ging het op naar start/finish voor nog eens 2 rondjes.
Omdat ik inmiddels alleen was komen te zitten, was het stuk vol tegen de wind echt harken geblazen. Toch wist ik nog steeds hier een daar een ander in te halen en na krap 23 kilometer en net geen 45 minuten draaide ik weer de wisselzone in. De wissel verliep niet heel erg naar tevredenheid. Zeker tijdens zo'n sprint afstand telt elke seconde en door wat geklooi met mijn snelveters, handschoenen en jasje dat ik uit moest doen, was ik pas weer na 55 seconden op weg voor het hardloop onderdeel. De eerste meters werkte ik nog even snel een isotone gelletje naar binnen en vervolgde mijn weg richting het loopparcours.
"De Siebeberg, een helling van 300 meter tegen zo'n 6-8% stijgingspercentage. In een lekkere cadans en staand op de pedalen kwam ik hem boven..."
De eerste meters liepen licht bergaf en dat vonden mijn beentjes niet zo héél erg kan ik je vertellen. Ook had ik gelukkig geen last van mijn rug zoals afgelopen vrijdag nog het geval was in de training net na de wissel. Het eerste deel van het parcours ging over de drassige velden van de lokale voetbalvereniging en het was hier en daar oppassen om niet uit te glijden over de modder die was ontstaan. De eerste helft van het rondje ging verder licht bergaf en met de wind schuin van achteren had ik met een gemiddelde van 4:45min/km best een aardig tempo te pakken. Misschien een beetje te snel, maar enfin. Langzaam verruilde ik mijn fietsbenen voor mijn loopbenen en zocht mijn ritme. In het looprondje zat halfweg een keerpunt en eenmaal gedraaid kwam de wind weer lekker van voren. Omdat het parcours weer iets opliep was dat ook meteen goed merkbaar in de bovenbeentjes.
"Het eerste deel van het parcours ging over de drassige velden van de lokale voetbalvereniging..."
Onderweg groette ik diverse clubgenoten - de een nog fris, de ander denkend: "is het nog ver Grote Smurf?" - en al snel had ik in de gaten dat we ik 3 clubgenoten kort achter me had zitten. En omdat wij altijd een wedstrijd in een wedstrijd hebben - met de volgorde van finishen binnen onze club zijn bonuspunten voor het clubkampioenschap te verdienen - was ik ineens op mijn hoede. Josse moest ik laten gaan, maar Bart en Norbert kon ik net voor blijven. Toch zag ik Norbert telkens wat dichterbij kruipen en ja, in de derde en laatste ronde werd ik even door hem ingehaald. Even dan, want toen het parcours weer even wat opliep kon ik weer over hém heen op weg naar de finish. Toch bleef ik telkens achterom kijken. Bart had Norbert inmiddels ook ingehaald en in het laatste rechte stuk zette ik samen met Bart de eindsprint in. Bart bleef ik voor, maar als een duveltje uit een doosje was daar ineens Norbert. "Waar kwam die nou weer vandaan?!", dacht ik en ik perste er alles uit.
"...als een duveltje uit een doosje was daar ineens Norbert. "Waar kwam die nou weer vandaan?!", dacht ik..."
Onder luid gejoel van de clubgenoten die al voor ons waren binnen gekomen, vielen we bijna letterlijk over de finish. In mijn ooghoek zag ik Norbert net iets eerder de lijn passeren. Jammer, maar harder kon ik gewoon niet. Helemaal buiten adem viel ik plat op het koude asfalt. Na een minuutje wist ik weer recht te komen en liet de colaatjes, cakejes en andere zoetigheden lekker smaken. Romy had gelukkig een lekker dik vest en broek voor me bij zich. Ik was blij dat ik die kon aantrekken want met die wind koelde ik erg rap af. Nadat ik op adem was gekomen, haalde ik mijn spullen weer op in de wisselzone en reden we tevreden huiswaarts. Op naar een lekker warm bad!
Thuis zocht ik online naar de uitslag en tot mijn verbazing hadden ze Norbert en mij toch op de zelfde plek en met de zelfde tijd neergezet. Althans, een voorlopige uitslag, want later op de avond werd ik er in de groepsapp van de club op geattendeerd dat ik hem in de officiële uitslag tóch met 1 seconde had verslagen. Bijzonder, want op enige foto's die mij vandaag nog onder ogen kwamen zou je toch echt zeggen dat hij eerder de lijn passeerde. Ach ja, dan zal mijn voet met transponder wel net iets eerder de mat van de tijdsregistratie hebben aangetikt. Het fotomateriaal bewijst, dus Norbert, ere wie ere toekomt wat mij betreft.
"...later op de avond werd ik er in de groepsapp van de club op geattendeerd dat ik hem in de officiële uitslag tóch met 1 seconde had verslagen."
Het seizoen is geopend, de eerste wedstrijd zit er alweer op. Met een overall 74e plaats van de 130 gestarte deelnemers, 22e in mijn M40+ age-group, ben ik gezien de omstandigheden van de laatste weken dik en dik tevreden. Niet gehoopt, maar wel gekregen dat PR... Het geeft mij in elk geval weer nieuwe energie en vol van vertrouwen vervolg ik komende week mijn weg naar de IronMan deze zomer. Eerstvolgende afspraak: de 1/2 marathon van Venlo (NL) op zondag 26 maart a.s.
Tot slot hieronder nog een paar leuke plaatjes geschoten door mijn eigen huisfotograaf Romy.
