IronMan training, week 18-28: ...en dat is drie!!!
Een lekker lang weekend, een parcours dat soms bijna letterlijk door mijn achtertuin liep, perfecte weersomstandigheden en een top organisatie. Ingrediënten van een zeer geslaagd raceweekend met maar liefst drie wedstrijden in drie dagen tijd; een supersprint, een sprint en een kwart triathlon.
De week begon echter zoals te doen gebruikelijk met twee keer een uurtje een fietstraining. Om 's avonds wat extra tijd voor klusjes in en om het huis over te houden, werd het ook nu weer een retourtje kantoor.
Ik heb inmiddels mijn vaste route waarop ik, zeker op dat vroege tijdstip, weinig tot geen ander verkeer, verkeerslichten of moeilijk passages tegenkom. Ook pak ik af en toe een lekker lopend klimmetje mee dus ideaal om lange blokken te trainen.
Omdat ik nog altijd niet helemaal tevreden was over de afstelling van het opzetstuur op de Cube, besloot ik na wat aanpassingen 's avonds nog even het fietspad langs de Maas onveilig te maken. Kon ik meteen even de in aanbouw zijnde wisselzone van de komende wedstrijd gaan bekijken en maakte ik wat foto's van gevaarlijke passages op het fietsparcours - ik kan ze zelf dromen uiteraard - die ik daarna voorzien van enig commentaar deelden met mijn clubgenoten.
"...ik maalte wat foto's van gevaarlijke passages op het fietsparcours die ik daarna deelden met mijn clubgenoten."
Op dinsdag stond er een looptraining met een lange interval van 25 minuten in D4 op het programma. Best pittig, maar ik had een lekkere cadans en hield het goed vol. Later op de avond vond ik mijn weg weer eens naar de techniek (zwem)training van de club. Nu het weer beter wordt en we ook vaker het open water in gaan wordt het in het binnenbad merkbaar rustiger. Ook eens lekker....
Met het oog op het lange wedstrijdweekend besloot ik woensdag wederom met de fiets naar kantoor te gaan. Gewoon lekker easy, peasy, zeker op de terugweg, waarbij ik in een hoge cadans echt duidelijk de druk op de beentjes probeerde te voorkomen.
Op Hemelvaartsdag was het dan zover! Ik had me eigenlijk alleen ingeschreven voor de sprintafstand maar nu we er toch waren en het een thuiswedstrijd was met een parcours dat ik zoals gezegd kom dromen, besloot ik me met een daginschrijving ook nog te voorzien van een startbewijs voor de supersprint; 200m zwemmen, 7km tijdrijden en 2km hardlopen. En tja, met slechts 12 deelnemers zou ik misschien zelfs een keertje het podium kunnen halen! 😂
Omdat het maar 200m zwemmen was en de Maas op een respectabele 21 graden lag, besloot ik het wetsuit nog even droog te houden tot de sprint. Het was een landstart dus na de toeter sprintten we met z'n twaalven het water in. Van het centrifuge effect was geen sprake en na enkele meters probeerde ik mijn positie te bepalen.
"Omdat het maar 200m zwemmen was en de Maas op een respectabele 21 graden lag, besloot ik het wetsuit nog even droog te houden tot de sprint."
Gevoelmatig lag ik bijna laatst en dat gevoel hield ik tot bij T2 vast. Het was echter Romy die daar van de kant riep: "Je ligt derde!". "Wat? Hoe dan?", dacht ik en met enige zenuwen begon ik aan de afsluitende 2 kilometer lopen. Dom, dom, dom.... Ik ging veel te hard van stapel, joeg mijn ademhaling volledig over de kop en al snel zag ik nummer 4 dichterbij komen.
Een jonge knul van ik schat, zo'n 18-20 jaar die me enkele seconde later in straf tempo voorbij liep. Jammer maar helaas, maar ach ja, mijn eigenlijke wedstrijd moest nog beginnen. Ik was in elk geval goed opgewarmd zullen we maar zeggen. Alsof ik wel de hoogste trede had gehaald, kwam ik juichend over de finish. Gewoon beetje lol hebben.
Na een korte pauze en materiaalverplaatsing naar de wisselzone van de sprint, trok ik mijn wetsuit aan en begaf ik me weer naar de start. Het werd wederom een massa (land)start en zonder het eigenlijk in de gaten te hebben - ik stond nog gezellig te kletsen met clubgenoot bart - snelden we met ruim 150 mannen en vrouwen te water. Nu was het wel lekker 'centrifuge' zwemmen.
Misschien omdat ik in het startvak iets te ver naar achteren stond, lag er de eerste meters behoorlijk wat langzamer volk voor me. Ik zwom onder en over andere atleten door en heen en deelde hier en daar een kleine duw uit om me naar wat vrije ruimte te begeven. Nog voor de eerste boei lukte dat. Kort na de tweede boei - we zwommen een klein vierkantje - keek ik eens achterom en zag warempel dat ik nog bijna driekwart van het veld achter me had liggen. Gaf me dát ff een lekker gevoel... Dat zwemmen is de afgelopen weken echt met rasse schreden vooruit gegaan!
"Het werd wederom een massa (land)start en snelden we met ruim 150 mannen en vrouwen te water. Nu was het wel lekker 'centrifuge' zwemmen."
Na 250m volgde een korte landpassage om nog een keertje te water te gaan voor de laatste 250m. De daaropvolgende wissel ging vlotjes en omdat het fietsen nu eenmaal nog steeds mijn sterkste onderdeel is, raapte ik hier en daar al snel wat andere deelnemers op.
Snel geleerd van mijn fout op de supersprint begon ik het looponderdeel wat rustiger. Dat pakte goed uit. Het parcours was deels verhard, deels onverhard en liep langs de oevers van het grindgat. Omdat het 2,5km in lijn met aan het eind een keerpunt was, kon ik op de terugweg goed positite bepalen. Nog steeds in het eerste deel van het deelnemersveld.
Uiteindelijk kwam ik als 58e (van de 178) in een eindtijd van 1:12:26 over de finish. Ik was dik en dik tevreden. De eerste editie van de Triathlon Maastricht-Eijsden was een feit. Een leuke wedstrijd op een leuke locatie en bovenal - op wat verbeterpuntjes na - een top organisatie van BearSports.
"Er kwam zelfs al de stiekeme vraag of ik volgend jaar met háár wil meedoen in de ouder-kind wedstrijd..."
Ja, zelfs mijn petekindje Lotte vond het helemaal fantastisch. Zo geweldig om haar ome Boudewijn weer te zien racen dat ze zelf ook weer mee wil doen aan de IronKids wedstrijd in Eijsden en misschien zelfs wel de finale op de IM-zaterdag in Maastricht. Er kwam zelfs al de stiekeme vraag of ik volgend jaar met háár wil meedoen in de ouder-kind wedstrijd, ook onderdeel van deze nieuwe Triathlon Maastricht-Eijsden. "En mag ik dan ook in zo'n pakje?". De schat....
Op vrijdag nam ik me een dagje welverdiende rust en pakte ik mijn andere hobby, meubeltjes maken, weer even op. Onder een heerlijk zonnetje lekker aan de slag met houtbewerken.
Zaterdag was het alweer tijd voor wedstrijd nummer drie! De 1/4 triathlon van onze club. De temperatuur oversteeg die dag de 30 graden en dat was waarschijnlijk ook de reden dat het deelnemersveld redelijk beperkt was. Met een man/vrouw of 15 gingen we van start. Eerst 1000m in het (binnen)wedstrijdbad. Ik had besloten deze wedstrijd als een training te zien en alleen deel te nemen om de dubbele punten voor het clubkampioenschap mee te pakken. Met die gedachte begon ik ook aan het zwemonderdeel. De eerst 300 en nogwat meters bleef ik lekker in de voeten van een clubgenootje hangen. Het gevoel was echter weer zo verdraaid goed dat ik halfweg besloot door te trekken en er toch weer een echte wedstrijd van te maken. In een respectabele 18:28min tikte ik de 1000m aan.
De T1 sloegen we over en een klein uurtje later hervatten we de wedstrijd met het fiets- en looponderdeel. Het fietsparcours bestond uit het welbekende WK-rondje met achtereenvolgens de Bemelerberg, de Cauberg en de Geulhemmerberg. Een rondje van bijna exact 20km dat we twee keer moesten afleggen. Op het plateau bovenop de Bemelerberg stond de wind pal op kop dus dat was nog flink harken geblazen.
Na een tijd van 1:18:24 stapte ik van de fiets en bond mijn loopschoenen onder. De temperatuur liep rond het middaguur nog wat verder op en omdat we zelfvoorzienend waren nam ik de eerste 100m een bidon met water mee. Elke ronde - het parcours kende 5 rondjes van 2km - nam ik hem vervolgens een zelfde stukje mee om me zo te voorzien van het broodnodige vocht. Een goede tip van clubgenoot Jeroen bleek achteraf, want andere clubgenoten vielen met de bosjes uit. De ene door de hitte bevangen de ander met kramp door vocht tekort.
Ondanks de warmte ging het looponderdeel ook nu erg goed. Ik had een lekker cadans en met een negatieve split kwam ik na 49 minuten en in een pace van 4:54min/km over de finish.
"En tja, dan op zondagmiddag Tom Dumoulin de Giro d'Italia zien winnen.... Mijn weekend kon niet meer stuk."
Om mijn trainingsuren deze week vol te maken besloot ik tot slot van de week op zondagmorgen nog even op weg te gaan voor een duurloop van 20km net op de grens van D1/D2. En tja, dan op zondagmiddag mijn grote voorbeeld qua tijdrijden en stadsgenoot, Tom Dumoulin, de Giro d'Italia zien winnen.... Mijn weekend kon niet meer stuk.
Ik kijk terug op een zeer geslaagd lang weekend met daarin liefst drie volle wedstrijden waarbij ik op elke afstand enerzijds flinke progressie kon laten zien en anderijds ook weer de nodige lessen heb geleerd op weg naar het hoofddoel, de IronMan Maastricht.
Tot volgende week!
