top of page

Seizoensstart uitgesteld...


Helaas... de soap duur voort en mijn seizoensstart moet nog even verder worden uitgesteld. Vandaag een bezoekje gebracht aan de sportarts in het UMC+ in Maastricht om de slepende klacht aan mijn rechter scheenbeen te bespreken. Weten jullie nog? Die harde aanvaring met de glasplaat van onze salontafel bijna een jaar geleden? Waar ik er vorig jaar door Fysio Zuyd snel weer bovenop werd geholpen en klachtenvrij mijn seizoen - ja zelfs de IRONMAN Maastricht liep ik volledig pijnvrij - kon afmaken, is de klacht na een periode van relatieve rust weer in alle hevigheid terug. Dit keer zelfs soms pijnlijker dan een jaar geleden. Zo rond de feestdagen pakte ik de draad met gerichte trainingen weer op en vol goede moed begon ik aan het nieuwe jaar. Op naar mooie nieuwe doelen, op naar nieuwe PR’s. Omdat de trainersopleiding toch ook wel aardig wat tijd in beslag neemt - op dit moment zit ik bijna elke twee weken op het bondskantoor op Papendal en sta ik al regelmatig bij de eigen vereniging voor de groep - bestond de kern voornamelijk nog uit wat rustige hardloop- en sinds kort ook weer zwemtrainingen. Deze laatste vooral gericht op aanscherping van de techniek; zwemmen blijft immers mijn zwakkere onderdeel.

Vooral tijdens het lopen merkte ik al vrij snel dat het specifieke ‘aanvarings’plekje mij op begon te spelen. Dit keer echter niet aan de voorzijde (de plaats van impact) maar aan de binnenzijde van het scheen, net tussen bot en vlies. “Voorzichtigheid geboden”, dacht ik en nam voldoende rust in acht tussen de trainingen. Langzaam bouwde ik het aantal kilometers wat uit en stopte er wat afwisseling met korte tempo loopjes in. De klacht was niet weg maar ik kon nu ook niet zeggen dat ze belemmerend werkte voor een fatsoenlijke training. Tot een week of drie geleden, net op het moment dat winter en lente in één en hetzelfde weekend lagen.

De zaterdag, nadat de sneeuw van de avond ervoor alweer grotendeels verdwenen was, bond ik de loopschoenen onder. Bedoeling was een lange, rustige duurloop van zo’n 20km. Veel te dik aangekleed omdat ik nog met die lage gevoelstemperatuur van de avond ervoor in m’n hoofd zat, ging ik op pad. Het lopen viel me ontzettend zwaar. Alsof ik twee betonblokken aan stalen kettingen mee liep te slepen. Ik had giga pijn in mijn rug en ik had het natuurlijk veel te warm dus besloot ik na nog minder dan een kilometer om te keren om me te verkleden.

De zin voor de lange duurloop was inmiddels ver te zoeken maar toch won het doorzettingsvermogen het van het mentale malheur en vertrok ik opnieuw. Nog geen 2 kilometer van huis voelde ik ineens een aantal venijnige pijnscheuten in mijn scheen. Ik bedacht me geen moment, besloot de training acuut te staken en wandelde rustig huiswaarts. Behoudens de korte pijnscheuten had ik niet meer last dan normaal maar besloot toch even te koelen met een icepack.

De dag erna leek de pijn weer voorbij. De buitentemperatuur was binnen 24 uur fors opgelopen - voor het gevoel leek het ineens wel lente - en ik besloot tot een 3e poging. Ik wijdde de ellende van de dag ervoor aan de vorm van de dag in combinatie met het koude, erg vochtige weer. Zonder al teveel problemen rondde ik zo’n 18 kilometer. ‘s Avonds echter ontstond er echter ineens een behoorlijk brandend gevoel in m’n scheen. Romy probeerde de pijn een beetje te verlichten met massage maar bij aanraking van een specifieke plek, ging ik tegen de plafond van de pijn.

Nu hoor ik je denken, “te snel weer opgebouwd?”, maar dat lijkt uitgesloten. De klachten zijn daar te lokaal voor en dat werd vandaag ook nog maar eens bevestigd door de specialist. Slecht een pijnplek ter grootte van een vingertop met uitstraling van nog geen 5cm. De eerste verdenking was een klein scheurtje of stressfractuur op de eerder - vorig jaar - verzwakte plek maar op de röntgenfoto’s die recentelijk zijn gemaakt, was daar geen enkele aanwijzing toe. Een exacte diagnose bleef vooralsnog uit. Een logische vervolgstap was een gesprek met een sportarts, tevens orthepeed, om verder onderzoek te bepalen. Een gesprek dat vandaag heeft plaatsgevonden.

Er is helaas nog steeds geen duidelijke diagnose gesteld maar daarbij moet een MRI-scan van het onderbeen nu hopelijk uitkomst gaan bieden. Tot die tijd zal ik, hoe vervelend en soms frustrerend ik dan ook vind, moeten afwachten. Zwemmen, kan ik wel dus de conditie is op peil te houden alleen moet ik wel mijn dieet flink gaan aanscherpen. Immers, mijn metabolisme is gewend aan meer voeding maar nu sommige onderdelen op een laag pitje staan is oplettendheid wat dat betreft geboden. Ik heb er altijd aanleg voor gehad dus de pondjes zitten er weer aan voor ik er erg in heb.

"De Venloop 1/2 marathon... Meer dan een goede support voor mijn lieve Romy werd het niet."

Racen zit er voorlopig sowieso nog niet in. Vorige week al moest ik de seizoensopening in Herderen (B) aan mij voorbij laten gaan en gisteren zou ik het seizoen echt hebben geopend op de Venloop 1/2 marathon met als doel een flinke aanscherping van mijn PR. Meer dan een goede support voor mijn lieve Romy (haar eerste 🤗) werd het niet. Ik moest zelfs even behoorlijk slikken en stiekem onder mijn zonnebril een traantje wegpinken toen we bij het startterrein arriveerden want wat had ik daar graag aan de start gestaan.

Het mentale aspect begint nu dus ook wel een belangrijke rol te spelen. Want is mijn seizoen al over voordat het goed en we is gestart? En moet ik niet hier en daar al wedstrijdinschrijvingen gaan cancellen nu dat nog kan? De seizoensstart staat in elk geval voorlopig 'on hold'.

Vond je dit artikel interessant en wil je op de hoogte blijven? Volg Triathlon Blog dan nu ook op Facebook en Twitter!

Je krijgt dan automatisch een melding bij elke nieuwe post.

bottom of page